piątek, 13 stycznia 2012

ELEWACJA Z KLINKIERU-CZYSZCZENIE I PIELĘGNACJA

Elewacja z cegły będzie elegancka przez lata i nie będzie sprawiała problemów, jeżeli zadbamy o jej staranne wykonanie oraz będziemy pamiętać o jej systematycznej pielęgnacji. Do podstawowych zabiegów konserwujących należy sprawdzanie i naprawa spoiny oraz mycie wodą i impregnacja ceglanych ścian. W miarę potrzeb można też zastosować środki przeciwdziałające korozji biologicznej klinkieru.

Aby cegła klinkierowa była piękna jak najdłużej

Jeśli chcemy klinkierową elewację zachować w dobrej kondycji, warto się dowiedzieć, co zrobić, aby zawsze wyglądała dobrze.
Elewacja z cegły będzie cieszyła przez lata i nie będzie sprawiała problemów, jeżeli zadbamy o jej staranne wykonanie. Spoina powinna być pełna, musi być zlicowana z murem, chociaż jej kształt może być wklęsły. Uszkodzenia spoin mogą prowadzić do przenikania wody przez ceglaną elewację. Dlatego trzeba je naprawiać i o nie dbać.
Równie ważne jak staranne położenie są zabiegi pielęgnacyjne i konserwujące elewację z klinkieru.

Czyszczenie elewacji z klinkieru wodą

Gdy na klinkierowej elewacji osiądzie kurz i brud, czyści się ją wodą lub parą pod ciśnieniem, myje gąbką, wodą z węża. Nie powinno się jednak przesadnie moczyć elewacji.

Impregnowanie cegieł elewacyjnych

Impregnowanie to sposób zabezpieczania cegieł elewacyjnych o nasiąkliwości powyżej 6%. Należy zwłaszcza nasączyć impregnatem miejsca szczególnie narażone na wilgoć, takie jak cokoły czy parapety.
Impregnat wydobywa barwę i fakturę klinkieru, równocześnie lekko go przyciemnia. Wnika w strukturę materiału i zabezpiecza cegły  skutecznie na trzy do siedmiu lat. Ogranicza też chłonność i chroni przed zabrudzeniem.
Należy używać impregnatów umożliwiających oddychanie cegieł klinkierowych, czyli tych, które nie zamykają mikroporów. Dzięki nim mur oddaje wilgoć na zewnątrz.

Warto wiedzieć

Jak murować, aby na elewacji nie było wykwitów?
Podpowiada Krzysztof Omilian, koordynator ds. kierowników regionów w firmie Röben
Elewacja z cegieł klinkierowych może pozostać estetyczna i wolna od zanieczyszczeń nawet bez stosowania impregnatów, jeśli zostanie fachowo wykonana. W czasie murowania należy przestrzegać kilku zasad:
  • Należy kupić zaprawę odpowiednią do cegieł klinkierowych (inne zaprawy, szczególnie zawierające wapno, mogą powodować powstawanie wykwitów).
  • Zaprawę trzeba przygotowywać zawsze zgodnie z zaleceniami producenta, zwracając szczególną uwagę na odpowiednią konsystencję.
  • Trzeba przygotować wystarczającą ilość zaprawy oraz cegieł na dany odcinek budowy, ponieważ dobieranie materiałów w trakcie prac może prowadzić do powstania różnic w wyglądzie fragmentów muru.
  • Palety trzeba rozładowywać ostrożnie i odpowiednio układać. Cegły na placu budowy trzeba chronić przed zabrudzeniem i wpływami atmosferycznymi. Aby nie dopuścić do zawilgocenia cegieł od strony gruntu, nie wolno ich układać bezpośrednio na ziemi. Przykrycie materiału folią ochroni go przed zamoczeniem podczas deszczu.
  • Staranne murowanie i dokładne wypełnienie spoin pozwoli uniknąć uciążliwych prac dodatkowych. Zgodnie z normami, spoiny muszą być zlicowane z cegłą, a nie wklęsłe.
  • Aby odpowiednio dopasować zaprawę do cegieł, należy zwilżyć cegły.
  • Przy spoinowaniu należy najpierw nałożyć zaprawę a później docisnąć i wyrównać.
  • Gdy wszystko jest utwardzone, resztki zaprawy należy usunąć drewnianą szpachelką lub szczotką do spoin.
  •  Nowowybudowany mur trzeba chronić przed ostrym słońcem, wodą i zabrudzeniem.


Pokrywanie elewacji preparatami ochronnymi

Preparaty ochronne do klinkieru służą do ochrony przed zabrudzeniem i zaplamieniem cegieł o nasiąkliwości poniżej 6%. Zabezpieczają warstwę zewnętrzną cegieł, w przeciwieństwie do impregnatów nie wnikają w głąb materiału. Nie zmieniają wyglądu powierzchni cegły elewacyjnej, nie przyciemniają jej. Preparaty zabezpieczają powierzchnię cegieł na pięć do siedmiu lat.

Środki przeciwdziałające korozji biologicznej klinkieru

Zarażone cegły klinkierowe opryskuje się preparatami przeciwdziałającymi korozji biologicznej rozcieńczonymi z wodą - zgodnie z instrukcją producenta tych środków. Niektóre preparaty powinny być użyte nawet trzykrotnie.

Usuwanie zanieczyszczeń z elewacji

Resztki spoin powinny być zmyte w półtorej do dwóch godzin po zafugowaniu. Ponieważ środki przeznaczone do usuwania wykwitów solnych oraz zabrudzeń cementowych i wapiennych są znacznie silniejsze, można je usuwać nawet po dłuższym czasie.
Wykwity solne na elewacji można usunąć koncentratem na bazie kwasów rozcieńczonym wodą, który wiąże się z chlorkiem zawartym w soli. Zabrudzenia należy usuwać, gdy cegły elewacyjne są suche. Przed czyszczeniem oraz po nim elewację należy obficie zrosić wodą.

FARBY ZEWNĄTRZNE DO TYNKOWANEJ ŚCIANY

Farby zewnętrzne do malowania elewacji chronią i zdobią. Muszą być wytrzymałe i mieć trwały kolor. Powinny dobrze wyglądać przez wiele lat. Im rzadziej trzeba powtarzać malowanie ścian, tym lepiej. Od rodzaju farby zewnętrznej zależy, czy możesz ją stosować na świeże tynki, czy nie.

Rodzaje farb zewnętrznych elewacyjnych

Farby zewnętrzne elewacyjne dzielą się na dwie grupy. Pierwszą z nich stanowią farby organiczne, którymi można pokrywać podłoża mineralne i organiczne. Farb tego typu nie wolno nanosić na świeże tynki.
Druga grupa to farby nieorganiczne (mineralne), które można nakładać na świeże, jeszcze wilgotne tynki (na tradycyjne po upływie około tygodnia, a na cienkowarstwowe już dzień po ich ułożeniu).

Farby zewnętrzne organiczne

Farby zewnętrzne organiczne to najpopularniejsze wyroby. Można je podzielić na trzy grupy w zależności od spoiwa stanowiącego ich podstawowy składnik:
  • Farby silikonowe - to wyroby paroprzepuszczalne, pozwalają więc ścianom na oddychanie. Chronią przed wnikaniem wody z zewnątrz i są odporne na substancje chemiczne zawarte w powietrzu, spaliny, kwaśne deszcze. Są wodorozcieńczalne i tworzą elastyczne powłoki odporne na zabrudzenia. Można nimi malować podłoża mineralne (tynki), elewacje z warstwą starej farby i obiekty zabytkowe.
  • Farby akrylowe - te farby charakteryzuje bardzo dobra przyczepność do podłoża, elastyczność, odporność na zabrudzenia i zmywanie wodą. Mają niską przepuszczalność pary wodnej i gazów. Farby akrylowe nadają się do odnawiania starych elewacji. Można też malować nimi wszelkie podłoża mineralne, nakładać je na warstwy starej farby, tynki cementowe i cementowo-wapienne. Nie wolno ich stosować na podłożach silikatowych oraz tynkach wapiennych.
  • Farby silikonowo-akrylowe - bardzo rzadko stsowane.

Farby zewnętrzne nieorganiczne

To farby zewnętrzne mniej popularne od farb organicznych.
Wśród nich wyróżniamy:
  • Farby silikatowe (krzemianowe) - cechuje je: paroprzepuszczalność, trwałość, odporność na agresywne składniki tynków mineralnych oraz na rozwój bakterii i pleśni. Powłoki z tych farb oddają fakturę malowanej powierzchni. Farby mają bardzo dobre właściwości kryjące, które powodują, że po naniesieniu jasnej farby na ciemniejszy od niej tynk nie ma na niej przebarwień. Są odporne na zabrudzenia i nadają się do pokrywania wilgotnych podłoży (można nimi malować tynki cienkowarstwowe już następnego dnia, tradycyjne po 7-10 dniach od ich naniesienia). Można nimi także odnawiać warstwy starej farby nieorganicznej. Nie należy ich stosować na podłoża wcześniej pomalowane farbami organicznymi.
  • Farby wapienne - mają dobrą paroprzepuszczalność, ale bardzo chłoną wodę, a ich powierzchnia jest pozbawiona połysku. To farby przeznaczone przede wszystkim do odnawiania elewacji obiektów zabytkowych, szczególnie takich, na których odtworzono historyczny tynk.
  • Farby cementowe - cechuje je duża paroprzepuszczalność i nasiąkliwość, mimo której są odporne na wodę. Można nimi pokrywać tradycyjne tynki i powierzchnie pokryte już warstwą starej farby.

OCIEPLENIE DOMU-OD CZEGO ZACZĄĆ?

Ocieplanie domu to bardzo ważny moment budowy lub remontu każdego domu. Zanim jednak zaczniesz układanie dowolnego materiału izolacyjnego - np. wełny mineralnej lub styropianu - musisz wykonać szereg czynności. Jakich? Podpowiadamy, w jaki sposób powinieneś rozpocząć ocieplanie domu.

Przed docieplaniem - oceń stan podłoża

Jakość podłoża ma ogromne znaczenie dla trwałości systemu ociepleniowego. Nie ma z tym większego probelmu w trakcie budowy domu lub lub w budynkach nowo postawionych. Co innego, gdy chcemy ocieplić stary budynek. Wówczas należy wezwać przedstawiciela firmy wykonawczej, żeby sam przyjrzał się, w jakiej kondycji są mury i ich okładziny. Szczególnie starannie trzeba sprawdzić nośność tynku. Pierwsze informacje przyniesie już opukanie jego warstwy – gdy da się usłyszeć charakterystyczny głuchy odgłos, to znak, że tynk nie trzyma się podłoża i należy go skuć (z całej powierzchni ściany albo tylko z pewnego fragmentu) lub odpowiednio wzmocnić. Niepokoić powinny też pęknięcia, pylenie powierzchni, rozległe plamy i zacieki. Te ostatnie świadczą o zawilgoceniu. Na mokrym lub zawilgoconym podłożu nie wolno układać ocieplenia. Ważne więc, żeby przedstawiciel firmy, używając specjalnego przyrządu, zmierzył wilgotność ścian. Najlepiej, aby oględziny podłoża zostały podsumowane spisaniem specjalnego protokołu. Będzie to dla nas dowód, że wykonawca jest świadom, w jakim stanie są ściany, i wie, co trzeba w nich naprawić.

Jak przygotować podłoże do ocieplenia?

Tego etapu prac nie wolno zlekceważyć. Od stanu podłoża będzie zależała trwałość ocieplenia. Przed przystąpieniem do klejenia płyt termoizolacyjnych ściany trzeba:
• osuszyć – oczywiście jeśli są wilgotne. Osuszenie jest proste, o ile ściany zamokły od deszczu. Wystarczy wtedy parę dni i same wyschną, zwłaszcza w słoneczną pogodę. Powodem występowania wilgoci może być jednak nieszczelna hydroizolacja fundamentów lub cieknąca rynna. Wtedy suszenie nic nie da, dopóki usterki nie zostaną porządnie naprawione;
• oczyścić – każdy brud lub pył osłabia przyczepność kleju do płyt ociepleniowych. Ściany należy zatem wyczyścić dokładnie szczotką. Plamy i zacieki można spróbować usunąć ciepłą wodą pod ciśnieniem z dodatkiem detergentów, ale pamiętajmy, że trzeba będzie później suszyć elewację. Dość interesującą nową metodą jest czyszczenie murów suchym lodem pod ciśnieniem. Tłuszcz, który widoczny może być dopiero w świetle ultrafioletowym, można zmyć specjalnymi preparatami czyszczącymi lub ewentualnie benzyną ekstrakcyjną;
• wyrównać – ponieważ grubość warstwy kleju nie powinna przekraczać 1-5 cm, podłoże trzeba wyrównać w inny sposób. Najprościej – nakładając cementową zaprawę wyrównawczą. Dopiero po jej związaniu będą możliwe kolejne prace. Niwelowanie krzywizn podłoża przez stosowanie płyt ociepleniowych różnej grubości jest bardzo trudne do poprawnego wykonania;
• zagruntować – mineralne podłoża, zwłaszcza nowe, są chłonne, mogą więc odciągać wilgoć z masy klejącej, którą mocujemy ocieplenie. W ten sposób nośność kleju się zmniejsza. Przed ocieplaniem ściany warto pomalować preparatem gruntującym, który wyrówna i zmniejszy chłonność podłoża.

SIDING NA ELEWACJI DOMU-KICZ CZY HIT?

Kilkanaście lat temu siding stał się bardzo popularnym materiałem wykończeniowym elewacji domów. Później zaś - przez nagminne stosowanie najtańszej wersji - stał się synomimem niskiej jakości wykończenia. A dzisiaj? Wciąż można go spotkać i to w różnych wersjach. Oceń czy siding na elewacji może wyglądać efektownie.

Na początku lat 90. siding był traktowany jak tani materiał do maskowania brzydoty starych domów. W swojej białej - najtańszej wersji pojawiał się na budynkach o nieciekawej architekturze. Przez to dorobił się opini tandetnej plastikoweji elewacji. Dziś dostępny jest nie tylko w postaci paneli PCW, ale także wykonanych z kompozytu z dodatkiem drewna (WPC), samego drewna, a nawet metalu. Czy zatem budynki wykończone sidingiem mogą być ładne? Oceńcie sami.
Siding na elewacji domu

Elewacja w sidingowe paski musi pasować do bryły domu. Dobrze wygląda, gdy jest ona niska i rozłożysta. Poza tym siding znacznie lepiej prezentuje się na domach ze spadzistymi dachami, niż na tych z płaskim

Siding na elewacji domu

Panele z PCW o kształcie łamanym bardziej przypominają prawdziwe deski elewacyjne. Ich wyprofilowanie sprawia, że na elewacji tworzą się wyraźne ciemniejsze i jaśniejsze pasy. Różnice kolorystyczne wynikają z różnego stopnia oświetlenia powierzchni paneli.

Siding na elewacji domu

Producenci sidingu oferują panele w różnych barwach, najczęściej stonowanych i pastelowych. Najlepiej, żeby elementy uzupełniające miały inną barwę niż cała elewacja. Tym razem do drewnianych błękitnych paneli zastosowano białe elementy wykończeniowe. Dach pokryto szarym drewnianym gontem

Siding na elewacji

Monotonnię białej elewacji ratuje zdecydowany kolor pokrycia dachu. Warto pamiętać, że winylowy siding z reguły nie pasuje do tradycyjnych pokryć z dachówek ceramicznych, cementowych lub łupku. Dlatego tu na dachu ułożono gont bitumiczny

Siding na elewacji

Dobrze prezentuje się elewacja, której fragmenty wykańczają sidingowe panele. Mogą to być wykusze, ściana szczytowa albo powierzchnia między oknami. Siding pozwala wtedy wyróżnić, na przykład fakturą, jedynie pewien element domu i nadaje jego bryle lekkości

Siding na elewacji

Dom szkieletowy wykończony panelami imitującymi drewniane bale z daleka wygląda tak, jakby miał drewnianą elewację. Także dach wykończony dachówką karpiówką przywołuje skojarzenia z tradycyjnym budownictwem
Siding na elewacji

Panele odzwierciedlają tradycyjny układ desek elewacyjnych. Dzięki temu po ich ułożeniu elewacja wygląda tak, jakby została wykończona deskami pomalowanymi farbą lub lakierem, które połączono na wpust i wypust albo na zakład.

Siding na elewacji

Siding dobrze prezentuje się na domach o skomplikowanej bryle. Tu wykończono nim nie tylko ściany, ale także okapy połaci dachu. Na frontowej elewacji zdecydowano się zaledwie na dwa, za to wyraźne - brązowe akcenty kolorystyczne

ZDJĘCIA ELEWACJI DOMÓW Z DREWNA I KAMIENIA

Znane od stuleci materiały - drewno i kamień właśnie przeżywają renesans i coraz częściej pojawiają się nie tylko pod naszymi stopami, ale także na elewacjach domów. Potrafią sprawić, że budynek wtapia się w otaczającą przyrodę. Równie dobrze sprawdzają się w wersji sielskiej, jak i reprezentacyjnej. Wybór należy dostosować, oczywiście, do indywidualnych gustów i otoczenia domu.

Obejrzyj zdjęcia elewacji domów, a być może któreś połączenie zainspiruje cię do działania i planowania.
Elewacje domów zdjęcia

Zastosowanie tak długich drewnianych elementów na dwóch płaszczyznach optycznie wydłuża przestrzeń tarasu. Poziome deski kontrastują z rytmicznie rozmieszczonymi, wysokimi oknami.
 
Elewacje domów zdjęcia

Kształt bryły domu można podkreślić materiałem wykończeniowym. Ciemne drewniane deski na części elewacji kontrastują z białym tynkiem, dzieląc wyraźnie budynek. Długie poziome deski sprawiają, że wykończona nimi jego część wydaje się znacznie szersza niż jest w rzeczywistości. Projekt domu: Wojciech Maciaszek
 
Elewacje domów zdjęcia

Drewniana oblicówka szczytu domu to nawiązanie do tradycji wiejskich domów. Jednak zielony kolor drewna i ram okien nadaje elewacji nowoczesny charakter. Barwa drewniany­ch desek została zmieniona, ale zachowany rysunek słojów. Chcąc osiągnąć taki efekt, drewno należy pomalować bejcą, a następnie zabezpieczyć bezbarwnym lakierem
 
Elewacje domów zdjęcia

Cała elewacja wykończona złocistym piaskowcem. Dzięki nieregularnym kształtom i łupanej powierzchni kamieni staje się ona ciepła. Odczucie to potęguje drewniana podbitka okapu
 
Elewacje domów zdjęcia

Kamienie elewacyjne sprawiają wrażenie luźno ułożonych. Efekt ten osiągnieto dzięki temu, że ich spojenie nie jest całkowite. Elewacja wykończona piaskowiecem została zabezpieczona impregnatem do chłonnych kamieni - bez tego kamień ulegałby bardzo powolnej erozji. Projekt domu: Sylwia Strzelecka
 
Elewacje domów zdjęcia

Ściany domu obłożono okładziną z kamieni polnych. To sposób na elewację odporną na działanie wody i zabrudzenia. Tak wykończony dom wtapia się w ogród. Kształt jego bryły podkreślają ceglane przypory
 
Elewacje domów zdjęcia

Wykorzystanie różnych materiałów wykończeniowych sprawia, że bryła domu staje się bardziej dynamiczna. Ciepło drewna neutralizuje zimny z natury kamień. Oblicówka drewniana, którą wykończono ścianę kolankową jest chroniona przed nadmiarem wody deszczowej przez szeroki okap. Projekt domu: Maciej Kalisz
 
Elewacje domów zdjęcia

Chcąc zmienić charakter elewacji, wystarczy postawić akcent na jeden jej fragment. Tu najbardziej reprezentacyjna jest strefa wejścia - wykończona dużymi kamiennymi płytami w kolorze elewacji. Wieczorem podświetlają je halogeny. Projekt domu: Wacław Stefański
 
Elewacje domów zdjęcia

Okładzina z desek mieniących się różnymi odcieniami zieleni wtapia się w otaczającą dom przyrodę. Wykończenie całej elewacji w taki sposób sprawia, że nowoczesna bryła domu staje się bardziej przytulna. Decydując się na taką elewację, należy wziąć pod uwagę, że będzie ona wymagała regularnej renowacji co cztery-sześć lat. Projekt domu: Sławomir Kaszewski Marek i Szcześniak

MUROWANIE Z CEGŁY KLINKIEROWEJ-PODSTAWOWE ZASADY

Jak skladować cegły klinkierowe? Jaką wybrać zaprawę do murowania z klinkieru? Co zrobić, gdy na cegle klinkierowej pojawią się plamy? Poznaj kilka praktycznych zasad, jak murować. Dzięki temu elewacja klinkierowa będzie solidna i piękna.

Ceglane detale podkreśla się odpowiednim kolorem i rodzajem fugi. Wklęsła daje dodatkowy efekt światłocieniowy

Jak składować i dbać o cegły klinkierowe?

Wykonując elewację z klinkieru, dobieramy cegły klinkierowe z kilku palet, aby wyrównać ewentualne drobne różnice kolorystyczne.
Murowanie prowadzimy w temperaturze powyżej 5°C, najlepiej w czasie bezdeszczowej pogody. Jeżeli podczas murowania z cegły klinkierowej zacznie padać, należy zabezpieczyć mury folią. Cegły składujemy na paletach, w opakowaniu fabrycznym i chronimy przed zetknięciem z ziemią oraz wpływem czynników atmosferycznych.
Zabrudzenia usuwamy z klinkieru zaraz po ich pojawieniu się. Nie stosujemy ostrych narzędzi, które mogłyby uszkodzić powierzchnię cegieł. Najlepiej docinać je za pomocą odpowiednich narzędzi – piły kamieniarskiej lub szlifierkoprzecinarki.

Zaprawa murarska do klinkieru

Należy starannie dobierać składniki zaprawy do klinkieru i zwracać uwagę na dokładność jej wymieszania, plastyczność i gęstość. Cement nie powinien zawierać dodatków popiołów hutniczych.
Najlepiej korzystać z gotowych zapraw do klinkieru, które gwarantują odpowiednie proporcje składników. Należy je rozrabiać ściśle według zaleceń producentów, a fugowanie elewacji (masą przeznaczoną do cegły klinkierowej) wykonać po całkowitym wyschnięciu zaprawy, dobierając specjalne fugi.
Można też użyć tej samej zaprawy zarówno do spoin, jak i fug. W tym wypadku liczy się doświadczenie oraz dokładność murarzy – nie mogą pobrudzić wznoszonego muru.
Do cegieł ręcznie formowanych używamy innej zaprawy niż do formowanych maszynowo, gdyż różnią się nasiąkliwością.

Usuwanie zabrudzeń z klinkieru

Staranne, szczelne murowanie przy stosowaniu właściwych spoiw uchroni cegły przed białymi nalotami i wysoleniami. Jeśli się już pojawią, można je usunąć za pomocą szczotki i ciepłej wody lub specjalnych środków czyszczących.
Są też preparaty do usuwania plam z klinkieru. Przed ich użyciem warto sprawdzić ich działanie na małej powierzchni, ponieważ mogą zmieniać barwę cegieł.

ELEWACJA Z KLINKIERU.Z KĄD BIORĄ SIĘ WYKWITY?

Badania potwierdziły, że wapno hydratyzowane dodawane do zaprawy, ogranicza do minimum możliwość pojawiania się wykwitów na klinkierze na elewacji zewnętrznej budynku.

Stosowanie zapraw cementowo-wapienne do murowania elewacji z cegły klinkierowej kojarzy się przede wszystkim z powstawaniem białych nalotów. Tak sądzi wielu wykonawców i inwestorów, jednak to właśnie zaprawę z wapnem powinno się używać do wznoszenia murów i elewacji z klinkieru.

Wykwity solne są przyczyną wielu reklamacji i niezadowolenia klientów. Czasami za ich pojawienie się, odpowiedzialna jest zaprawa murarska. I nie ma tutaj specjalnego znaczenia czy jest to zaprawa przygotowana z gotowej, suchej mieszanki, czy też wykonana na budowie.

Jakie więc zaprawy należy stosować przy murowaniu elewacji oraz ogrodzeń z cegły klinkierowej? Odpowiedź jest prosta: oczywiście cementowo-wapienne! To stwierdzenie przeczy jednak krążącej wśród wykonawców opinii, że do wznoszenia elewacji z cegły klinkierowej należy używać wyłącznie te zapraw, które nie zawierają wapna hydratyzowanego.

Skąd te rozbieżności między powszechnie słyszanymi opiniami o wapnie, a dobrą praktyką murarską? Być może stąd, że większość białych nalotów pojawiających się na cegle lub na łączeniach cegła-zaprawa ma jasne zabarwienie. Wiele osób sądzi więc, że przyczyną ich powstawania jest wapno hydratyzowane z zaprawy.

W wyniku licznych badań i testów stwierdzono, że naloty pojawiające się na cegle klinkierowej można podzielić na dwie grupy: wykwity solne (w większości chlorki, siarczki, siarczany) oraz wykwity wapienne. Zarówno w pierwszym, jak i drugim przypadku ich źródłem jest cement portlandzki zawarty w zaprawie lub betonie. Na kostce brukowej występują wykwity wapienne, chociaż do jej produkcji nie używa się wapna hydratyzowanego.

Badania potwierdziły również, że wapno hydratyzowane dodawane do zaprawy, ogranicza do minimum możliwość pojawienia się wykwitów solnych na elewacji z klinkieru. Dlaczego? Otóż, aby wystąpiły wykwity muszą zaistnieć ku temu specjalne warunki. Konieczne jest źródło soli rozpuszczalnej w wodzie (cegła, składniki zaprawy, otoczenie, atmosfera, grunt, etc.) oraz woda, w której te sole ulegają rozpuszczeniu. Opisuje to poniższa tabela:

Warunki dla powstawania wykwitów solnych
Źródło soli
rozpuszczalnej w wodzie
Woda Wykwit solny
+ - -
- + -
+ + +

Wynika z niej jednoznacznie, że nawet, jeśli istnieje źródło soli rozpuszczalnej w wodzie, ale nie ma ono kontaktu z wodą, to na elewacji nie pojawią się żadne zanieczyszczenia.

Przed zaprawą do klinkieru, stawiane są szczególnie wysokie wymagania. Zaprawa murarska powinna nie tylko łączyć cegły w stabilną konstrukcje murową, lecz również stanowić barierę dla wody wnikającej do wnętrza muru. Istotne jest również, aby woda znajdująca się już wewnątrz mogła łatwo być wyprowadzona poza obręb muru. Za dwie najważniejsze właściwości każdej zaprawy (nie tylko tej do klinkieru) należy uznać przyczepność do podłoża oraz przepuszczalność.

Niezmiernie ważną rzeczą jest jakość połączenia murarskiego. W trakcie eksploatacji budynków, mury poddawane są licznym, niekorzystnym oddziaływaniom. Zmiany temperatury, wilgotności otoczenia, a co za tym idzie zmiany liniowe murów, ruchy gruntu, etc. powodują pojawianie się w murze naprężeń. Nawet w ekstremalnych warunkach eksploatacji zaprawa nie może pękać oraz tracić kontaktu z cegłą. Jest to konieczne dla zapewnienia szczelności elewacji z klinkieru (ochrona przed deszczem, śniegiem), a tym samym dla ochrony przed powstawaniem wykwitów solnych.

W kształtowaniu przyczepności do podłoża oraz spójności zaprawy, wapno hydratyzowane nie ma sobie równych. W układzie cement - wapno - piasek, ma ono najmniejsze cząstki (3-4 razy mniejsze niż cement) - rysunek poniżej. Dzięki temu wypełnieniu ulegają nawet najmniejsze pory znajdujące się w podłożu.
O przyczepności zaprawy do podłoża decyduje jej urabialność. Urabialność zależy od plastyczności zaprawy oraz od ilości zawartej w niej wody. Niezmiernie ważną rzeczą jest, aby w zależności od podłoża dobrać zaprawę o odpowiedniej więźliwości (retencji) wody. Do cegieł o dużej nasiąkliwości należy stosować te zaprawy, które dobrze utrzymują w sobie wodę, zaś do cegieł o małej nasiąkliwości te, które wykazują mniejsze zdolności magazynowania wody. W ten sposób urabialność zaprawy będzie utrzymana na optymalnym poziomie.

Przy regulacji ilości wody w zaprawie, pomocne jest wapno hydratyzowane. Im więcej wapna w zaprawie, tym większa zdolność zaprawy do utrzymywania wody.

Dodawanie wapna zmienia strukturę zaprawy cementowej. W miarę zwiększania jego ilość, rośnie przepuszczalność. Dzięki temu zaprawa zaczyna pełnić, w stosunku do cegły klinkierowej, rolę "sączka". Transport wody, rozpuszczonych w niej soli i pary wodnej na zewnątrz muru odbywa się poprzez spoinę; jest to zjawisko niezmiernie korzystne.

Wapno ma również wpływ na zjawisko samoleczenia się mikropęknięć. Dzięki temu połączenia murarskie są szczelne nawet w ekstremalnych warunkach eksploatacyjnych.

Podstawowe błędy popełniane przy wznoszeniu elewacji z cegły klinkierowej:
  • niewłaściwe składowanie materiałów na budowie;
  • stosowanie cementów z dodatkami;
  • używanie zapraw o ciekłej konsystencji;
  • korygowanie położenia ułożonych na zaprawie cegieł;
  • zbyt wczesne fugowanie;
  • niezabezpieczanie muru w trakcie wznoszenia przed niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi;
  • poprawianie urabialności zaprawy cementowej plastyfikatorami (domieszkami).
W większości przypadków domieszki są środkami napowietrzającymi, które osłabiają przyczepność zaprawy do podłoża (zdjęcie obok). Stosując domieszkę wytwarzamy równocześnie w zaprawie strukturę betonu. Zaprawa staje się mniej przepuszczalna niż cegła. Zaprawa ma również tendencje do pękania, co powoduje, że spoina traci swoją szczelność. Przez drobne pęknięcia woda deszczowa bardzo łatwo dostaje się do wnętrza muru Zastępowanie wapna domieszkami napowietrzającymi zwykle prowadzi do przyspieszonej degradacji konstrukcji murowej.

DRZWI ANTYWŁAMANIOWE-BEZPIECZNE I MODNE

To możliwe! Drzwi antywłamaniowe nie muszą być mało estetyczne. Z powodzeniem dostosujesz je do stylu domu i elewacji. Producenci starają się maksymalnie urozmaicić oferowane produkty. Możesz zatem kupić przepiękne drzwi antywłamaniowe z przeszkleniami, a nawet witrażami.

Budując dom, marzymy o tym, aby wyrażał on nasze upodobani. Zanim wyposażymy wnętrza musimy ”zamknąć” je oknami i drzwiami. Nie zapominajmy o tym, że drzwi zewnątrzne powinny tworzyć harmonijną całość z elewacją, a wewnętrzne powinny współgrać z charakterem wnętrz.
Dla wielu z nas oprócz wyglądu to bezpieczeństwo jest jednym z ważniejszych kryteriów przy wyborze elementów wyposażenia domu czy mieszkania. Dlatego chcąc zapewnić sobie i rodzinie poczucie bezpieczeństwa,  wybieramy drzwi antywłamaniowe.

Przed zakupem drzwi antywłamaniowych

Przed dokonaniem zakupu sprawdźmy wszystkie parametry charakteryzujące drzwi antywłamaniowe. Dowiedzmy się, czy posiadają właściwy certyfikat. Wg norm obowiązujących w Polsce drzwi wejściowe dzielą się na antywłamaniowe i drzwi o zwiększonej odporności na włamanie. Klasy bezpieczeństwa określone są literami A, B lub C. Najwyższa klasa bezpieczeństwa to C. Warto poznać cechy, jakimi powinny charakteryzować się takie drzwi.

Co w zestawie drzwi?

O klasie drzwi antywłamaniowych decyduje jakość ich konstrukcji, zamków i okuć. Drzwi antywłamaniowe zawsze sprzedawane są w komplecie z ościeżnicą, zawiasami, zamkami, wkładką bębenkową i często z dodatkowym wyposażeniem. Taki kompletny system powinien posiadać aprobatę techniczną jednej z trzech wymienionych instytucji: Laboratorium Kryminalistyki Komendy Głównej Policji, Instytutu Mechaniki Precyzyjnej lub Instytutu Techniki Budowlanej.

Czy drzwi antywłamaniowe mogą być ładne?

Od dawna już drzwi bezpieczne nie oznaczają drzwi nieestetycznych. Dzisiejsze technologie pozwalają na wykonanie drzwi antywłamaniowych o wysokich walorach estetycznych - z naświetlami, przeszkleniami a nawet witrażami.
Producenci starają się maksymalnie urozmaicić oferowany asortyment. Naświetla wykonywane są z różnych rodzajów szkła – najczęściej stosowane jest szkło bezpieczne, ale także antywłamaniowe czy hartowane. Oferowane są także elementy ze szkła ornamentowego, kolorowego i witrażowego.
W sytuacji kiedy drzwi posiadają ceryfikat świadczący o tym, że są antywłamaniowe, szkło w naświetlach powinno być także antywłamaniowe (współczynnik przenikania ciepła U równy co najmniej 1,1).
 

Z pełnym skrzydłem czy z przeszkleniem?

Drzwi antywłamaniowe  powinny mieć całkowicie wypełnione skrzydło lub zamontowane szyby o podwyższonej odporności na uszkodzenia mechaniczne.
Dla przykładu, drzwi WROCŁAW (producent Porta) mają trwałą konstrukcję oraz wysoką jakość wykończenia. Rama skrzydła wykonana jest trójwarstwowej klejonki drewna dębowego. W ramie skrzydła osadzony jest wodoodporny panel termoizolacyjny gładki lub frezowany ozdobnie. W dolnej części skrzydła w drzwiach otwieranych do wewnątrz zamontowany jest okapik drewniany. Takie wypełnienie podwyższa wytrzymałość mechaniczną i chroni przed hałasem.

Jaka ościeżnica?

Przy drzwiach wejściowych, zaleca się stalowe ościeżnicę.  Zapewniają one wysoką odporność na próby włamania. Drzwi, powinny otwierać się do wewnątrz budynku. Takie rozwiązanie utrudnia możliwość manipulacji przy zawiasach drzwi.

Jaki zamek?

Skuteczne zabezpieczenie drzwi przed złodziejem to również dobrej jakości zamek oraz bolce antywyważeniowe. Takie rozwiązania odnajdziemy również modelu WROCŁAW. Dwa niezależne zamki wielopunktowe, bolce antywyważeniowe oraz szyba z powłoką antyrefleksyjną to gwarancja bezpieczeństwa całej rodziny.

Warto wiedzieć

Drzwi do domu o klasycznej architekturze
Drzwi zewnętrzne, wejściowe są istotnym elementem uzupełniającym charakter budynku. Jeśli dom, który budujemy, nawiązuje architektonicznie do stylu klasycznego, drzwi również powinny się do niego zbliżać kształtem frezów, przeszkleń, naświetli, a także dopasowaniem koloru. Dobre efekty daje ujednolicenie kolorystyczne elewacji, drzwi i okien. Producenci drzwi w tym zakresie oferują bogatą paletę barw.
Innym rozwiązaniem jest skontrastowanie koloru drzwi i elewacji. Taki zabieg można zastosować bez względu na charakter bryły budynku. Model drzwi, ostro skontrastowany z kolorem ścian da bardzo dobry efekt pod warunkiem umiejętnego dopasowania wzoru skrzydła do charakteru całości budowli.
Drzwi w nowoczesnych domach
Dla odmiany nowoczesna bryła budynku wymaga dopasowania drzwi o współczesnym charakterze, które dobrze wpiszą się wizualnie w nowocześnie zaprojektowaną  i wykonaną elewację. Dobrze wyglądają drzwi proste, gładkie – bez frezów i ozdób. Nowoczesna elewacja daje jednak  możliwość  zastosowania większej różnorodności kolorów w zamian za prostotę formy skrzydeł.
 

4 typy drzwi wejściowych wewnętrznych

Porta oferuje cztery typy drzwi wewnętrznych wejściowych: AGAT, OPAL, KWARC i GRANIT. Każde z nich różnią się parametrami technicznymi, spełniając jednocześnie wszystkie dane określone dla drzwi wejściowych. Zostało to potwierdzone stosownymi Aprobatami Technicznymi oraz praktycznym i bezproblemowym użytkowaniem setek tysięcy wyprodukowanych tego typu drzwi. Ważną cechą drzwi wejściowych PORTA jest fakt, że producent oferuje je w kompletnym zestawie składającym się ze skrzydła oraz specjalnie do niego wyprodukowanej ościeżnicy metalowej wraz z okuciami klasy 2 normy europejskiej ENV lub klasy C.
Pełna oferta Porta KMI Poland jest dostępna na www.porta.com.pl lub w firmowym salonie internetowym www.e-porta.com.pl

SEGMENTOWE BRAMY GARAŻOWE

Budując lub remontując dom, podejmujemy wiele istotnych decyzji. Niektóre z nich dotyczą garażu, a w szczególności wyboru odpowiedniej bramy garażowej. Czasem decyzja o wyborze określonego typu i wzoru bramy zapada już na etapie projektowania, czasem – jak w przypadku remontu czy modernizacji – wiele lat później. Zawsze jednak musimy odpowiedzieć sobie na kilka pytań…

Jaki typ bramy będzie dla nas najbardziej komfortowy? Jaka brama będzie najwygodniejsza i najbezpieczniejsza w obsłudze? Jaka konstrukcja zapewni naszemu garażowi odpowiednią izolację cieplną i najlepiej chronić będzie przechowywany w nim dobytek? I w końcu: jaki wzór i kolor bramy wybrać, aby dobrze harmonizowała ona z elewacją budynku?
Bramy niezwykle funkcjonalne, a jednocześnie piękne, o niepowtarzalnym wzornictwie – oferuje firma Hörmann. Ten - świętujący w ubiegłym roku 75-lecie istnienia - niemiecki producent bram ma w swojej ofercie cztery typy nowoczesnych bramowych konstrukcji - bramy uchylne, segmentowe górne, segmentowe boczne oraz rolowane.
Bramy segmentowe górne sprawdzają się w prawie każdej sytuacji. Stwarzają możliwość realizacji nawet najbardziej wyszukanych koncepcji estetycznych, oferowane są bowiem w ogromnym wyborze poszyć, wzorów i kolorów. Bezpieczeństwo i komfort ich użytkowania zapewniają opatentowane przez firmę Hörmann rozwiązania wykorzystujące najnowocześniejsze technologie oraz szybkie napędy.

Bramy segmentowe górne sprawdzą się w każdej sytuacji 

Otwierające się pionowo w górę, chowane pod stropem bramy segmentowe górne to duża oszczędność miejsca. Taka konstrukcja nie tylko zapewnia swobodne parkowanie, zarówno w samym garażu, jak i przed nim, ale do dyspozycji pozostawia też całe światło przejazdu. Szersze światło przejazdu umożliwia wygodny wjazd i wyjazd z garażu, co jest istotne zwłaszcza dla właścicieli dużych samochodów. Bramy segmentowe, które podczas otwierania i zamykania nie wychylają się poza linię budynku są idealnym rozwiązaniem w garażach usytuowanych tuż przy ulicy, gdzie brakuje miejsca na podjazd i liczy się każdy centymetr.
Hörmann oferuje trzy sposoby prowadzenia bram segmentowych:
  • z mechanizmem sprężyn naciągowych - Z,
  • z mechanizmem sprężyn skrętnych – N,
  • z mechanizmem sprężyn skrętnych specjalnym dla niskiego nadproża – L. 
Ta różnorodność wariantów montażu bram segmentowych sprawia, że są one najbardziej uniwersalnym rozwiązaniem. Kształt otworu do garażu nie ma tu bowiem żadnego znaczenia. W każdej sytuacji architektonicznej - niezależnie od tego, czy nadproże ma formę prostokątną, skośną czy jest zakończone łukiem – można zastosować bramy segmentowe.