poniedziałek, 15 sierpnia 2011

OCIEPLENIE DACHU

Nieocieplone połacie dachowe mogą stać się drogą ucieczki ciepła z domu. Właściwe ocieplenie dachu jest szczególnie ważne jeśli planujemy zagospodarować przestrzeń poddasza i urządzić tam pomieszczenia mieszkalne. Dach można ocieplić m.in.: wełną mineralną, styropianem, polistyrenem ekstrudowanym, folią termoizolacyjną. Sprawdź, jaką minimalną grubość powinna mieć izolacja z różnych materiałów ociepleniowych.

Izolacja dachu na kilka sposobów

Ocieplenie połaci dachowych powinno być tak dobrane, żeby dach spełnił wymogi warunków technicznych, czyli osiągnął współczynnik przenikania ciepła U na poziomie nie większym niż 0,25 W/(m2.K). Grubość ocieplenia zależy od zastosowanego materiału cieplnego.
Dach można ocieplić wełną mineralną, styropianem, polistyrenem ekstrudowanym, poliuretanem PIR, folią termoizolacyjną oraz płytami drzewno-magnezytowymi. Jaką minimalną grubość powinny mieć poszczególne materiały ociepleniowe prezentujemy w tabeli poniżej.

Wełna mineralna

Wełna mineralna to wciąż najpopularniejszy materiał wykorzystywany do ocieplania połaci dachowych. Pozycję lidera zawdzięcza przede wszystkim dobrej izolacyjności termicznej oraz sprężystości, co przy montażu między krokwiami dachowymi jest szczególnie ważną cechą - wełną można szczelnie wypełniać przestrzenie między drewnianymi elementami konstrukcji dachu.
Skosy poddasza ociepla się lekkimi płytami lub matami o dużej sprężystości, średnio twardymi o gęstości od 20 do 45 kg/m3 (maty są nieco tańsze od płyt).

Styropian

W sprzedaży są specjalnie płyty styropianowe przeznaczone do ocieplania między krokwiami. Mają podłużne nacięcia zwiększające elastyczność. Są produkowane z polistyrenu grafitowego o lepszej izolacyjności termicznej (λ – 0,032-0,033 W/(m.K)). Zwykły twardy styropian może być zaś użyty do wykonywania ocieplenia podkrokwiowego.

Polistyren ekstrudowany

Płyty z polistyrenu ekstrudowanego są twarde, mają świetną izolacyjność termiczną i nie chłoną wody. Najkorzystniej stosować je jako ocieplenie nakrokwiowe, układane pod pokryciem. Płytami z polistyrenu ekstrudowanego można również ocieplać krokwie od spodu, co jednak obniża pomieszczenie o kilka centymetrów.

Poliuretan PIR

Poliuretan PIR to produkt o właściwościach zbliżonych do polistyrenu ekstrudowanego, ale charakteryzujący się jeszcze lepszą izolacyjnością cieplną. Można go więc układać cieńszą warstwą. Płyty poliuretanowe stosuje się do ocieplania nakrokwiowego, międzykrokwiowego lub podkrokwiowego.

Jaką minimalną grubość powinna mieć izolacja z różnych materiałów ociepleniowych, aby współczynnik przenikania ciepła U przez dach nie przekroczył 0,25 W/(m2.K)

Rodzaj materiału Współczynnik przewodzenia ciepła λ [W/(m.K)] Sposób układania Minimalna grubość ocieplenia [cm]
Wełna mineralna 0,036-0,042 między krokwiami i pod nimi 14-16
Styropian 0,032-0,039 między krokwiami i pod nimi 13-15
Polistyren ekstrudowany 0,031-0,038 pod krokwiami, ewentualnie pod pokryciem 12-15
Poliuretan PIR 0,023-0,027 między krokwiami, pod krokwiami, ewentualnie pod pokryciem 9-11
Folia termoizolacyjna 0,019-0,033 pod krokwiami 7-13*
Płyty drzewno-magnezytowe 0,075 między krokwiami i pod nimi 30
*rzeczywista grubość izolacji może być mniejsza (1-2 cm), gdyż folia odbija promienie cieplne, co znacznie zwiększa jej izolacyjność termiczną.
Pamiętajmy, że na wartość współczynnika U mają wpływ także inne warstwy dachu – pokrycie, folie izolacyjne, sztywne poszycie, okładzina wykończeniowa. Materiały te również zwiększają izolacyjność cieplną, choć w znacznie mniejszym zakresie niż materiał termoizolacyjny. 

Warto wiedzieć

Im wyższa jest wartość współczynnika przewodzenia ciepła λ materiału izolacyjnego, tym grubość ocieplenia powinna być większa i na odwrót.
Na przykład: jeśli do ocieplenia dachu zastosujemy materiał o λ = 0,040 W/(m·K), to opór cieplny warstwy izolacji na poziomie R = 7,5, uzyskamy stosując warstwę termoizolacji grubości 30 cm. Wybierając λ = 0,033 W/(m·K), wystarczy 25 cm.

Folia termoizolacyjna

Folia termoizolacyjna to jedno z najnowocześniejszych osiągnięć w dziedzinie izolacji termicznej. Folia zrobiona jest z dwóch warstw metalizowanej membrany, między którymi umieszczona jest folia bąbelkowa lub specjalna włóknina. Folie mają najlepszą izolacyjność termiczną z wymienionych produktów, dzięki czemu zrobiona z nich warstwa ociepleniowa jest lekka i może być bardzo cienka – 1-2 cm. Folie termoizolacyjne stosuje się głównie do ocieplania podkrokwiowego, często w połączeniu z ociepleniem międzykrokwiowym zrobionym z innego materiału. Montaż folii termoizolacyjnej, tak jak w przypadku każdej folii, przebiega niezwykle szybko i sprawnie.

Płyty drzewno-magnezytowe

Płyty drzewno-magnezytowe są wykonane z wełny drzewnej związanej spoiwem magnezytowym. Nie dość, że ocieplają, to jeszcze tworzą stabilny podkład pod wykończenie tradycyjnym tynkiem. Montuje się je między i pod krokwiami, więc nieco obniżają poddasze. Płyty drzewno-magnezytowe są też ciężkie i wymagają solidnej więźby. Zapewniają za to dobrą izolacyjność akustyczną.

BARIERY PRZECIWŚNIEGOWE NA DACH

Spadający z dachu śnieg wygina, a w skrajnych przypadkach nawet zrywa orynnowanie. Zsuwające się czapy niszczą rosnące pod okapem rośliny, są też zagrożeniem dla osób przechodzących obok domu. Owszem, śniegowa czapa na dachu wygląda zimą bardzo malowniczo. Gdy jednak przychodzi odwilż, zsuwający się śnieg może być niebezpieczny. Zatrzymać mogą go zabezpieczenia przeciwśnieżne, np. płotki przeciwśniezne, śniegołapy, stopery, specjalne bale.

Lawiny śniegu z dachu

Wielu inwestorów często zapomina o tak potrzebnych akcesoriach dachowych jak bariery przeciwśnieżne. Przypominają sobie o nich zimą, gdy przychodzą duże opady śniegu.
Spadający w czasie odwilży śnieg z dachu może powyginać, a w skrajnych przypadkach nawet zerwać orynnowanie. Zsuwające się czapy śniegu mogą zniszczyć rosnącą pod okapem roślinność czy samochód stojący na podjeździe, stanowią też zagrożenie dla osób przechodzących obok domu.
Koszty naprawy pokrycia i orynnowania oraz montażu akcesoriów przeciwśnieżnych po zakończeniu budowy są dużo wyższe, niż gdyby akcesoria te zostały zainstalowane razem z pokryciem. Nieprawdą jest też, że zabezpieczenia przeciwśnieżne potrzebne są jedynie w górach.
Na dachu można montować różne rodzaje zabezpieczeń przeciwśnieżnych: płotki, śniegołapy, stopery, specjalne bale.

Płotki przeciwśnieżne

Płotki przeciwśnieżne produkowane są z różnych materiałów: zgrzewanych i ocynkowanych płaskowników stalowych, elementów aluminiowych, elementów stalowych lub aluminiowych pokrywanych poliestrem. Można je dopasować do barwy pokrycia dachowego. Poszczególne płotki mają różną długość w zależności od systemu, łączy się je za pomocą klamer. Płotki przeciwśnieżne montuje się za pomocą wsporników mocowanych do więźby dachowej, na dachach krytych dachówkami ceramicznymi, dachówkami cementowymi, blachodachówką, blachą płaską, blachą trapezową i płytami falistymi.

Rozpruwacze śniegu (śniegołapy) i stopery

Rozpruwacze śniegu, czyli śniegołapy, dzielą dużą zsuwającą się z dachu czapę śniegu na mniejsze części. Chronią też przed zniszczeniem płotki przeciwśnieżne, które w przypadku nadmiernego obciążenia śniegiem mogą zostać powyginane.
Śniegołapy montuje w przypadku, gdy długość połaci jest większa niż 3 m. Rozpruwacze przytwierdza się do elementów konstrukcyjnych więźby dachowej naprzemiennie w dwóch rzędach. Odstęp między rzędami wynosi 1 m, natomiast odległość między poszczególnymi śniegołapami – 0,5 m.
Stopery montuje się przy pokryciach z gontów bitumicznych. Pełnią podobną funkcję jak drabinki przeciwśnieżne. Przybija się je do sztywnego poszycia z desek lub ze sklejki i zakrywa pasem gontów tak, że wystaje jedynie ta część stopera, która zatrzymuje śnieg.

Bale przeciwśnieżne

Bale przeciśnieżne mają średnicę kilkunastu centymetrów. Zakłada się je na uchwyty (haki) montowane do konstrukcyjnych elementów więźby dachowej. W sprzedaży są również specjalne dachówki systemowe z zamocowanym hakiem na bal przeciwśnieżny.

Dachówki ze stoperem

Systemowe dachówki ze stoperem oferowane są tylko w przypadku niektórych modeli dachówek. Liczba dachówek zatrzymujących śnieg na 1 m2 powierzchni dachu zależy od pochylenia połaci i strefy obciążenia śniegiem.
Dachówki z wbudowanym stoperem są przeznaczone wyłącznie do zatrzymywania śniegu, nie wolno po nich chodzić i używać jako stopni kominiarskich.

Płotki z rurek

Zaciskowy system płotków przeciwśnieżnych składa się ze stalowych rurek ocynkowanych, aluminiowych lub miedzianych średnicy około 35 mm. Rurki te montowane są do pokryć metalowych za pomocą zacisków mocowanych do rąbków stojących, które robi się na połączeniach arkuszy blachy. Zaciski montuje się do każdego rąbka, tak aby system pewnie trzymał się na dachu i nie uszkadzał pokrycia. Często montuje się kilka rzędów rurek. Należy stosować rurki wykonane z tego samego materiału co pokrycie – na pokryciach z miedzi powinny się znaleźć systemy miedziane, na blasze ocynkowanej – ze stali ocynkowanej lub aluminium.

KANAŁY WENTYLACYJNE-NAJWAŻNIEJSZE ZASADY

Sprawna wentylacja powinna skutecznie usuwać zanieczyszczone powietrze i doprowadzać odpowiednią ilość świeżego. Często zdajemy sobie z tego sprawę dopiero wtedy, gdy coś nie działa jak należy. Kanały wentylacyjne to jeden z podstawowych elementów wentylacji grawitacyjnej. Przyjrzyjmy się więc im nieco bliżej. Sprawdźmy, ile kanałów wentylacyjnych powinno być w domu i w jakich pomieszczeniach powinny być wymurowane, aby wentylacja była skuteczna...

Ile powinno być kanałów wentylacyjnych w domu?

Liczba kanałów wentylacyjnych nie jest określona. Zależy od tego, ile w domu jest pomieszczeń, z których – zgodnie z przepisami – trzeba usuwać zużyte powietrze. W domach z wentylacją naturalną (grawitacyjną) kanały wywiewne powinny się znajdować w:
  • kuchniach,
  • łazienkach,
  • toaletach
  • pomieszczeniach bez okien (schowkach, garderobach),
  • oraz w takich, które są oddzielone więcej niż dwojgiem drzwi od kuchni, łazienki lub toalety, czyli od najbliższego kanału wywiewnego.
Pondato, w mieszkaniach dwupoziomowych kanały wentylacyjne powinny się znaleźć także w pomieszczeniach na górnej kondygnacji.
Mimo że norma podaje jednoznacznie te wymagania, często nie są one przestrzegane. Osobnych kanałów brakuje najczęściej w pomieszczeniach bez okien i na górnej kondygnacji mieszkań dwupoziomowych, czyli na piętrze lub poddaszu użytkowym domu jednorodzinnego. Brak kanałów wywiewnych we wspomnianych pomieszczeniach może powodować zmniejszenie intensywności usuwania powietrza z budynku lub dezorganizować przepływ powietrza przez pomieszczenia.

Wymiary kanałów wentylacyjnych

Ilość powietrza usuwanego przez kanały wywiewne wentylacji naturalnej zależy między innymi od wielkości pola przekroju kanału, a ciąg w kanale – od jego długości. Zgodnie z przepisami pole przekroju kanału wywiewnego nie może być mniejsze niż 0,016 m², a najmniejszy wymiar kanału prostokątnego – mniejszy niż 10 cm.
Kanały powinny być zaprojektowane i wykonane w taki sposób, aby skutecznie usuwały powietrze z pomieszczeń w warunkach określonych w normie, czyli przy temperaturze zewnętrznej +12°C i obliczeniowej temperaturze powietrza w pomieszczeniu (+20°C w pokojach, +24°C w łazienkach). Jednak w praktyce wielkości kanałów wentylacyjnych się nie oblicza, lecz przyjmuje zwyczajowo 14 x 14 lub 14 x 21 cm. W rezultacie zimą, gdy różnica temperatury wewnątrz i na zewnątrz jest większa, kanały usuwają więcej powietrza. Kiedy temperatura na zewnątrz wzrasta, wydajność kanałów wentylacyjnych maleje.

Prawidłowe wykonanie kanałów wywiewnych

Siła ciągu zależy między innymi od oporów, na jakie natrafia powietrze, przepływając kanałem. Opory te są tym mniejsze, im gładsza jest wewnętrzna powierzchnia kanału. Dlatego połączenia bloczków, kształtek, pustaków lub cegieł, z których jest wymurowany kanał, powinny być zrobione wyjątkowo starannie. Nie może być uskoków na krawędziach elementów, spoiny nie mogą mieć zagłębień i nie może z nich wyciekać zaprawa. Pole przekroju kanałumusi być niezmiennena całej jego długości.
Wszelkie, nawet niewielkie nierówności na wewnętrznej powierzchni kanałów w znaczny sposób zaburzają ciąg kominowy. Podobnie jak załamania kanału i odchylenia od pionu. Dlatego nie mogą być większe niż 30°.
Niedopuszczalne jest prowadzenie kanałów wentylacyjnych poziomo, nawet na krótkich odcinkach. Takie rozwiązania pojawiają się, niestety, w wielu projektach, zwykle po to, by połączyć z najbliższym kanałem wywiewnym pomieszczenia, w których – mimo wymogu lub potrzeby – ich nie przewidziano. Tak wykonana wentylacja jest całkowicie nieskuteczna, a wszelkie dyskusje na temat dopuszczalnej długości poziomego odcinka kanału dowodzą niezrozumienia problemu.

Pamiętaj

Ważny szczegół: zakończenie kanału
Bardzo duże znaczenie dla sprawności działania kanału wentylacyjnego ma sposób jego zakończenia ponad dachem budynku. Przepisy podają ogólne zalecenia, w myśl których zakończenie kanału wentylacyjnego musi być wykonane tak, aby nie powodowało zakłóceń działania wentylacji. Powoływane są także szczegółowe zalecenia wynikające z normy, obejmujące zależności między odległością zakończenia komina od połaci dachowej, kąta nachylenia dachu i rodzaju pokrycia dachowego, odległości od przeszkód znajdujących się na dachu lub innych wyższych elementów budynku. W wielu wypadkach nie są one przestrzegane, a często stosowane jedynie do zakończenia kanałów dymowych i spalinowych. Tymczasem w kominie zakończonym nisko nad połacią dachową lub znajdującym się w strefie nadciśnienia ciąg może być bardzo osłabiony lub może dochodzić do wtłaczania wiatru do kanałów wywiewnych. Rozwiązaniem może być zastosowanie na wylocie z kanałów specjalnych nasad kominowych, które zapobiegają takiemu zjawisku.

JAK WYBRAĆ FOLIĘ PAROIZOLACYJNĄ WSTĘPNEGO KRYCIA DACHU ?

Konstrukcję dachu projektuje się zawsze indywidualnie, uwzględniając specyfikę różnych budynków, ale folie dachowe w każdym projekcie stosuje się podobne. W interesie inwestora leży więc samodzielne poznanie dostępnych materiałów i wybór tych, które mają zastosowanie najbliższe potrzebom jego dachu. Na co zwracać uwagę wybierając folię na dach.

Materiały budowlane nie są tanie, a wydatki związane z budową domu to worek bez dna. Nic dziwnego, że każdy zakup powinien być przemyślany.
Przy wyborze folii dachowych kierujemy się ich przeznaczeniem, jakością, trwałością i ceną. Bywa jednak, że kiedy pytamy o konkretne różnice w parametrach i zastosowaniu, słyszymy, że nie mają one znaczenia, że ważne jest tylko to, aby nie pomylić folii wierzchniego krycia z paroizolacją. Gdyby tak było, konkurencja na rynku folii dachowych zapewne szybko by upadła i pozostałyby tylko najtańsze wyroby.
W rzeczywistości rodzaj folii ma ogromne znaczenie dla trwałości dachu i całego budynku, a nawet pośrednio dla jego parametrów cieplnych. Prawidłowo dobrane rozwiązanie zapewnia szczelność dachu, poprawia komfort mieszkańców poddasza, korzystnie wpływa na bilans energetyczny domu – a dzięki temu oszczędza kieszeń inwestora.

Jak wybrać folię dachową

Budowa nowego domu ma tę zaletę, że wszelkie rozwiązania można modyfikować na etapie projektu, zanim kupi się materiały. Dotyczy to zarówno folii dachowych, jak i samej konstrukcji dachu, na przykład pozostawienia w układzie warstw dodatkowej szczeliny. W budynku remontowanym jest poważne ograniczenie – rozwiązanie musimy dostosować do istniejących warunków. W obu przypadkach warto jednak interesować się dostępnymi na rynku materiałami. Nie tylko po to, żeby wybierać te o najlepszych parametrach – zwłaszcza że w zależności od indywidualnych potrzeb raz lepsze będą jedne, a raz inne folie – ale choćby dlatego, żeby wiedzieć, których folii w danym przypadku zastosować nie wolno albo jak nie powinno się ich układać.
W projekcie znajduje się na ogół tylko określenie „folia paroizolacyjna” i „folia wysokoparoprzepuszczalna”- lub ”folia niskoparoprzepuszczalna”.
Dobór folii na dach pozostawia się kierownikowi budowy. Jeśli jest on od lat przywiązany do starych, sprawdzonych technologii, zaproponuje je także na naszej budowie, pomimo iż w ostatnim czasie pojawiło się wiele nowszych produktów, o lepszych parametrach czy specjalnym przeznaczeniu.
Jeżeli nie akceptujemy tego i sami wybieramy materiały, powinniśmy pamiętać, że skoro kierownik nie jest z nimi obeznany, to na nas spadnie nieformalna odpowiedzialność za jakość folii i za ich poprawne ułożenie.
Aby uniknąć wpadki, warto kontaktować się z fachowcami, na przykład z doradcami technicznymi producentów folii. Ich rady są bardzo cenne, bo znają oni większość typowych rozwiązań dachów. Co więcej – typowe są dla nich zazwyczaj nawet te sytuacje, które nam mogą się wydawać niezwykłe.
Dla wielu inwestorów rozpoczynających budowę standardowy dach to spadzista połać, a jedynym kryterium wyboru jest to, czy ma konstrukcję wentylowaną, czy nie. Dopiero po głębszej analizie okazuje się, że na wybór folii na dach wpływa również wiele innych czynników:
  • to, czy na dachu jest deskowanie,
  • kiedy będzie układane pokrycie,
  • umiejscowienie izolacji (między krokwiami czy na wierzchu),
  • warunki zewnętrzne – temperatura, nasłonecznienie, wiatr,
  • oczekiwane zmniejszenie strat ciepła przez dach.
Dopiero dokładnie sprecyzowane potrzeby pozwolą wybrać folie o optymalnych właściwościach.
Jak wybrać folię na dach? Folia paroizolacyjna

Folia paroizolacyjna - gdzie i po co jest stosowana na dachu

Folię paroizolacyjną montujemy po to, żeby zabezpieczyć przed wnikaniem pary wodnej ocieplenie znajdujące się w połaci. Musi ono być całkiem suche, gdyż nawet niewielki stopień zawilgocenia pogarsza jego właściwości izolacyjne.
Paroizolację możemy też wykorzystać do poprawienia parametrów wilgotnościowych czy cieplnych pomieszczeń na poddaszu – na przykład montując folię aktywną regulującą poziom wilgotności powietrza lub folię z warstwą refleksyjną, która odbija promieniowanie cieplne.
Ponieważ prace związane z montażem folii paroizolacyjnej przebiegają wewnątrz budynku, od strony poddasza, układa się ją tak samo w budynkach nowych i remontowanych. Podstawowymi informacjami przy wyborze folii będą więc jej cechy użytkowe i przeznaczenie pomieszczeń na poddaszu.

Folia paroprzepuszczalna (folia wstępnego krycia) - gdzie i po co jest stosowana na dachu

Folia wstępnego krycia ma przede wszystkim chronić warstwy dachu znajdujące się pod nią przed wiatrem i wilgocią wnikającą pod pokrycie dachowe. Jednocześnie musi jednak umożliwić odparowanie na zewnątrz wilgoci z pomieszczeń poddasza zgromadzonej w połaci. Pomimo dobrego zabezpieczenia dachu od wewnątrz paroizolacją może się do niego dostać wilgoć, choćby z powodu nieszczelności przy obróbkach lub na połączeniach ze ścianami.
To, jaką folię wstępnego krycia najlepiej ułożyć na dachu (folia niskoparoprzepuszczalna czy folia wysokoparoprzepuszczalną), zależy głównie od jego budowy, tego, czy jest wentylowany, czy nie, jakie ma pokrycie i jak będzie przebiegał montaż.
Drugim w kolejności, choć nie mniej ważnym kryterium, są przydatne cechy użytkowe folii dachowej: duża odporność na czynniki zewnętrzne i uszkodzenia, łatwość układania czy zdolność odbijania promieniowania cieplnego.

 

WIĘŻBA DACHOWA BEZ BŁĘDÓW

Błędnie wykonana więźba dachowa jest trudna do naprawy. Pół biedy, jeśli usterek dopatrzymy się przed montażem pokrycia. Poważne kłopoty wynikną wówczas, gdy wady dadzą o sobie znać po zakończeniu budowy. Radzimy, na co zwracać uwagę przy zakupie tarcicy, jak rozpoznać wady drewna oraz przechowywać drewno na dach. Podpowiadamy, w jaki sposób samodzielnie skontrolować pracę cieśli.

Więźba dachowa - uwaga na błędy

Błędów związanych z więźbą dachową możemy się spodziewać na trzech etapach: w trakcie projektowania więźby, przy zakupie surowca i podczas wznoszenia więźby. Błędy projektanta są o tyle niebezpieczne, że mogą przejść niezauważone. Nie zawsze bowiem sprytny i doświadczony cieśla zorientuje się, że z dokumentacją techniczną jest coś nie tak. W porę zauważone wady surowca (tarcicy) pozwolą nam uniknąć katastrofy. Towar możemy wymienić lub w jakiś sposób uzdatnić. Gdy zaś stwierdzimy, że to ekipa daje plamę, mamy szansę wyegzekwować naprawę.
Błędów projektanta może być tak wiele, że trudno je wszystkie wymienić. Bez wiedzy konstruktorskiej sami tak i ich nie wyłapiemy. Zobaczmy więc przynajmniej, jak uniknąć podstawowych błędów przy zakupie drewna na dach, jego przygotowywaniu i budowie konstrukcji dachu.

Jak kupić dobre drewno na więźbę

Kupując drewno na więźbę szczególną uwagę zwracajmy na wilgotność drewna. Drewno o większej wilgotności niż 24% absolutnie nie może być zastosowane do budowy konstrukcji dachu, a na pewno bez dodatkowego dosuszenia. Drewno na więźbę powinno mieć wilgotność na poziomie 15-18%.
Gdy z tartaku dotrze transport surowca, musimy uzbroić się w wilgotnościomierz i dokonać kontroli. Wilgotność badamy w ten sposób, że czujniki urządzenia przytykamy do drewna, a z wyświetlacza odczytujemy wynik. Czujniki przyłożone do powierzchni drewna nie dadzą pełnego wskazania. Trzeba jeszcze dokonać pomiaru na przekroju. Drewno może bowiem być suche tylko powierzchniowo, a wewnątrz wciąż wilgotne.
Sytuacja może być również odwrotna. Wilgotnościomierz może wykazać powierzchniowe zawilgocenie, do którego doszło na przykład w trakcie transportu, co nie oznacza wielkiego problemu. Takie drewno będzie musiało jeszcze dzień lub kilka dni podeschnąć pod zadaszeniem i dopiero wtedy będzie można go użyć do budowy.
Przyczyną kłopotów może też być niewłaściwa impregnacja drewna. Impregnaty zmieniają przeważnie kolor drewna na niebieskawy, zielony lub pomarańczowy. Po tym najłatwiej odróżnić drewno zaimpregnowane od niezaimpregnowanego. Dobrze wiedzą o tym nieuczciwi wykonawcy. Jeśli zapłacimy im za pomalowanie naszej tarcicy impregnatem, postarają się zrobić to jak najszybciej i „najoszczędniej”. Pomalują ją więc jeden raz, tak żeby zmienił się kolor. Zyskają na czasie i materiale. My zaś nie będziemy w stanie ocenić, czy impregnację przeprowadzono właściwie. Radzimy zatem na czas robót impregnacyjnych towarzyszyć ekipie i sprawdzać, czy nakładanych jest tyle warstw preparatu, ile zaleca jego producent.
Gdy zamawiamy drewno impregnowane fabrycznie, upewnijmy się, czy zabieg ten przeprowadzono uczciwie. Na przekroju elementu większa część jego powierzchni powinna być zabarwiona. Kolor widoczny tylko w strefie powierzchniowej to znak, że zostaliśmy oszukani.
Są, niestety, i takie impregnaty, które nie wpływają na barwę zabezpieczanych elementów. Trudno wtedy ocenić, czy impregnację przeprowadzono poprawnie. Takie impregnaty warto stosować jedynie wówczas, gdy drewniane elementy mają pozostawać widoczne i zależy nam na ich estetycznym wyglądzie.

Więźba dachowa bez błędów. Montaż więźby dachowej 

Przechowywanie drewna na dach

Drewno to materiał kapryśny i delikatny. Żeby zbudowana z niego więźba miała odpowiednią trwałość, musimy przestrzegać kilku zasad:
  • nie wolno magazynować tarcicy na gruncie, podłogach betonowych i w pobliżu innych źródeł wilgoci;
  • tarcica powinna być składowana tak, aby zapewnić jej odpowiednią wentylację. W tym celu między warstwami elementów powinniśmy poukładać przekładki z listewek;
  • trzeba chronić tarcicę przed długotrwałym, bezpośrednim nasłonecznieniem;
  • elemety drewniane należy przechowywać tak, aby nie doszło do ich odkształcenia.

Drewno z felerem (wady drewna)

Zanim zapłacimy za tarcicę, przyjrzyjmy się jej. Jeśli zauważymy pokazane jakiekolwiek wady i uszkodzenia, możemy zrezygnować z wadliwego surowca lub negocjować rabat. To ważne, gdyż na drewno kupione w tartaku nie przysługuje gwarancja.
  • Zobacz, jakie wady może mieć drewno na więźbę >>

Jak skontrolować pracę cieśli

Cieśle mają obowiązek wykonać więźbę zgodnie z projektem. Nasza kontrola nad ekipą może się więc sprowadzić tylko do sprawdzania, czy stan rzeczywisty nie odbiega od założeń konstruktora lub architekta. Sami nie zdołamy wykryć wielu błędów, więc zastanówmy się nad wynajęciem inspektora nadzoru. Będzie to dodatkowy koszt, ale czasem warto go ponieść. Jeśli nie mamy takiej możliwości sprawdzajmy chociaż:
  • czy elementy więźby są równo docięte i dobrze ustawione względem pionu i poziomu. Niedokładność przy ich montażu zaowocuje później pretensjami ze strony dekarzy, którzy będą mieć problemy z pokryciem dachu;
  • czy cieśle, używając śrub, dobrze przykręcają nakrętki. Takie połączenie elementów jest najbardziej zawodne. Drewno pracuje, a nakrętki się poluzowują. Jeżeli więc nie będą dobrze dokręcone lub, co gorsza, nie znajdą się pod nimi podkładki, więźba może stracić stabilność;
  • czy wszystkie elementy znajdują odpowiednie podparcie. Zaniepokoić nas powinny na przykład takie sytuacje, gdy jętki są kilka centymetrów pod lub nad płatwią;
  • czy połączenia są solidne – czy liczba gwoździ jest taka jak w projekcie, czy płytki perforowane lub stalowe łączniki nie odstają od powierzchni elementów;
  • czy cieśle pokrywają impregnatem przecięte fragmenty zaimpregnowanych belek. Co z tego, że więźbę za duże pieniądze zabezpieczyliśmy przed ogniem i grzybami, skoro niedokładni wykonawcy pozostawią takie niestrzeżone furtki dla czynników niszczących.

DREWNO NA DACH

Więźby dachowe buduje się przeważnie z wysuszonej tarcicy z drewna iglastego. Dobrym materiałem na więźbę jest też drewno czterostronnie strugane i suszone komorowo oraz drewno klejone. Drewno na dach musi być dobrze przygotowane – zaimpregnowane, o odpowiedniej wilgotności i klasie wytrzymałości. Sprawdź, jakie powinno być drewno na więźbę oraz co oferują tartaki.

Jakie drewno na więźbę

To, z którego będzie wykonywana nasza więźba, musibyć odpowiedniej jakości, a o niej decydują trzy główne czynniki:
  • gatunek drewna – każdy gatunek drewna ma inną trwałość. Najtrwalszymi i najtwardszymi z polskich drzew są dąb, modrzew, cis, wiąz i grochodrzew. Wytrzymują one bez szwanku 8-12 lat (bez konieczności impregnowania). Do budowy konstrukcji więźby wykorzystuje się jednak tańsze drewno, głównie sosnowe, ewentualnie świerkowe lub jodłowe. Niektóre firmy oferują też tarcicę z daglezji – jednego z najbardziej wytrzymałych gatunków drewna iglastego;
  • wilgotność drewna – najlepiej, żeby wilgotność drewna na więźbę mieściła się w przedziale 15-18%. Dotyczy to wilgotności na całym przekroju elementu, a nie tylko powierzchniowej. Najlepiej wybierać drewno suszone komorowo;
  • obróbka drewnatarcica obrzynana ma chropowatą powierzchnię, czterostronnie strugana z fazowanymi krawędziami jest gładka. Struganie zapewnia elementom większą dokładność i odporność na ogień.
Tarcica na więźbę nie powinna też być zainfekowana pleśnią lub grzybem domowym. Najlepsza jest ta o małej ilości sęków, bez spękań i wypaczeń, o gęstym, równomiernym usłojeniu.

Klasy drewna na więźbę

Klasa drewna określa jakość i wytrzymałość sortowanego drewna. Dla tarcicy, czyli wstępnie obrobionego drewna, stosuje się czterostopniową klasyfikację jakości – od I do IV. Im wyższa klasa, tym drewno ma mniej sęków, wad budowy i obróbki. W tartakach w zależności od klasy drewno oznaczane jest kolorowymi kropkami. Klasa I oznaczana jest kolorem niebieskim. Klasa druga, najpopularniejsza do zastosowania konstrukcyjnego – kropkami zielonymi. Kropki czerwone i żółte informują, że drewno ma klasę odpowiednio III lub IV.
Drewnu konstrukcyjnemu przyznaje się też klasy wytrzymałości – C 18, C 22, C 27, C 30, C 35 i C 40. Cyfra oznacza wytrzymałość na zginanie drewna o wilgotności 12%. Im jest wyższa, tym drewno jest bardziej wytrzymałe. W budownictwie jednorodzinnym do konstrukcji stosuje się zwykle drewno klasy C 27, C 30, C 35 i ewentualnie C 40.

Z czego robi się więźbę dachową

Póki drewna jest pod dostatkiem i ma ono przystępną cenę, w dziedzinie więźb dachowych nic mu nie zagrozi. Drewno jest tradycyjnym materiałem do wznoszenia konstrukcji dachów i mimo że trudno nazwać je produktem idealnym, sprzedaje się świetnie.
Drewniane elementy konstrukcyjne na więźbę dachową kupujemy bezpośrednio w tartakach, firmach produkujących materiały drewniane z tarcicy lub w firmach handlujących drewnem.
A oto, z czego buduje się drewniane więźby.

1. Tarcica obrzynana

Tarcica obrzynana to najtańszy materiał na więźbę powstający z przetarcia, czyli wycięcia z pni długich elementów o przekroju prostokątnym lub kwadratowym.
Tarcica obrzynana jest później suszona, najczęściej na świeżym powietrzu pod zadaszeniem.

2. Drewno czterostronnie strugane i suszone komorowo

Drewno czterostronnie strugane i suszone komorowo jest bardzo dobrym produktem na więźbę. Czterostronne struganie czyni powierzchnie elementów gładkimi, co zwiększa odporność na ogień.
Suszenie mechaniczne (suszenie komorowe) zapewnia niską wilgotność na całym przekroju oraz wyjaławia drewno, dzięki czemu staje się mniej podatne na działanie różnych szkodników.
W sprzedaży jest też tarcica KVH (Konstruktionsvollholz, czyli drewno konstrukcyjne wzdłużnie klejone) – są to elementy z drewna czterostronnie struganego, suszonego komorowo, z fazowanymi krawędziami, które jest łączone na długości na tak zwane mikrowczepy. Elementy z KVH mogą więc osiągać znaczne rozpiętości – do 16 m.

3. Drewno klejone

Drewno klejone powstaje ze sklejania kilku warstw podłużnych listewek drewnianych lub pasków forniru. Uzyskuje się w ten sposób elementy konstrukcyjne (belki, kantówki) długości nawet do 40 m. Są one czterostronnie strugane, a jeśli zachodzi taka potrzeba – frezowane i impregnowane.
Z drewna klejonego wytwarza się elementy konstrukcyjne o nietypowych kształtach (łukowe, trapezowe). Materiałem najczęściej używanym do jego produkcji jest sosna, świerk lub świerk skandynawski. Tradycyjną tarcicę przewyższa między innymi wytrzymałością. Jest łatwe w obróbce. Ma niedużą wilgotność – 10-12%. Wykonane z niego konstrukcje nie paczą się.
Elementy z drewna klejonego są sprzedawane prawie wyłącznie na zamówienie. Często są one fabrycznie polakierowane bądź pokryte bejcą i zafoliowane na czas transportu. Drewno klejone jest drogie, dlatego robi się z niego przeważnie tylko takie fragmenty więźby, których kształt byłby trudny do uzyskania z drewna litego.

4. Drewniane belki dwuteowe

Belki dwuteowe składają się ze środnika w postaci podłużnego pasa sklejki lub płyty OSB i drewnianych stopek. Te ostatnie są zamocowane do dłuższych krawędzi środnika. W przekroju taka belka ma kształt podobny do metalowej belki dwuteowej. Niekiedy zamiast pasem sklejki stopki są łączone metalowymi krzyżulcami.
Belki dwuteowe bywają wykorzystywane tylko jako niektóre samodzielne elementy więźby dachowej – krokwie lub płatwie. Belki podwalinowe, murłaty, słupy, kleszcze i inne elementy trzeba wykonywać z tarcicy. Podstawową zaletą belek jest ich niewielka waga (3-6 kg/m) i duża wytrzymałość.

Co oferuje tartak

Pierwszym etapem przygotowania konstrukcji dachowej jest wstępna obróbka drewna w tartaku. Zamówiona tarcica może tam zostać zaimpregnowana ciśnieniowo lub wysuszona komorowo, czterostronnie ostrugana i przycięta na wymiar.
Niektóre tartaki oferują już przygotowane, typowe elementy więźb dachowych (krokwie, łaty, kontrłaty). Można też zlecić wykonanie zaciosów, wrębów oraz wywiercenie otworów pod łączniki.
Sporo tartaków dysponuje ciężarówkami do przewozu tarcicy. Można więc zamówić drewno z dostawą do domu. Koszt naliczany jest od kilometra. Najlepiej więc znaleźć tartak niedaleko miejsca budowy. Warto też dowiedzieć się, jaką pojemność ma samochód wożący drewno (średnio od 12 do 30 m3) – pozwoli to określić, ile kursów z tartaku na budowę będzie musiał wykonać i ile to będzie kosztowało. Po tarcicę można też przyjechać własnym środkiem transportu.
Do tartaku można również zgłosić się z własnym drewnem, aby je ostrugać, dosuszyć lub zaimpregnować.

DACH NA RUSZCIE KONTRŁAT I ŁAT-OPINIE

Pokrycia dachowe z materiałów lekkich nie obciążają konstrukcji więźby dachowej, są łatwe w montażu i doskonałe jako materiał renowacyjny. Jednak starsi dekarze, którzy z rozrzewnieniem wspominają sztywną połać dachu, nie chcą się z tym faktem pogodzić. Bywa, że straszą inwestorów z skutkami ich rzekomo błędnie podjętej decyzji. Czy mają rację? Sprawdź!

 Dawniej wszystkie dachy były przekrywane deskowaniem. Miało to uzasadnienie praktyczne, bo na rynku nie było folii wstępnego krycia, a pełniąca funkcję bariery przeciwwilgociowej papa musiała leżeć na sztywnym podłożu. Starsi dekarze z rozrzewnieniem wspominają te czasy, bo po sztywnej połaci łatwiej im się było przemieszczać, mogli wygodnie odłożyć narzędzia, a więźba nie groziła nadmiernym zwichrowaniem. Obecnie tylko niektóre pokrycia wymagają deskowania, a większość materiałów układa się na lekkim ruszcie z łat. Nie wszyscy wykonawcy potrafią się z takim rozwiązaniem pogodzić i straszą inwestorów skutkami ich rzekomo błędnie podjętej decyzji. Czy mają rację?

  • Lekki dach nie ma uzasadnienia konstrukcyjnego, bo elementy więźby i tak są przewymiarowane. Na starych remontowanych dachach ważny jest każdy kilogram, a na nowych nie warto przepłacać za materiały i robociznę, jeśli nie ma takiej potrzeby.
  • Sztywne poszycie z papą stanowi najlepszą ochronę dachu przed wilgocią wnikającą pod pokrycie. Nowoczesne folie wstępnego krycia chronią przed wilgocią równie dobrze jak papa, a do tego umożliwiają odprowadzanie pary wodnej z połaci i pozwalają na zastosowanie grubszego ocieplenia (nie trzeba zostawiać nad nim szczeliny wentylacyjnej, tak jak to ma miejsce w przypadku deskowania).
  • Deskowanie lub płyty drewnopochodne zapobiegają nadmiernym odkształceniom elementów więźby. To prawda, ale lekkie odkształcenia są procesem naturalnym i niegroźnym dla więźby i pokrycia. Natomiast mocne – powstające na przykład wskutek wichrowania krokwi – wywołują tak silne parcie, że nie pomoże im nawet najsztywniejsze poszycie.
  • Lekkie pokrycia są głośne. Wiatr wpadający pod pokrycie wprawia je w drgania, a brak sztywnego poszycia uniemożliwia ich wytłumienie. W rezultacie pod dachem słychać odgłosy szumu i dudnienia. Do tego dołącza deszcz bębniący o powierzchnię pokrycia. Taki hałas rzeczywiście byłby uciążliwy dla mieszkańców, gdyby nie termoizolacja wypełniająca przestrzenie międzykrokwiowe, która skutecznie tłumi wszelkie odgłosy. Poza tym niektóre materiały samoistnie tłumią dźwięki (płyty bitumiczne, dachówki plastikowe) albo mają specjalne systemy wygłuszające.
  • Deskowanie chroni dach przed niszczącym działaniem wiatru. Jest w tym nieco prawdy, bo rzeczywiście obecność sztywnego, ciężkiego podłoża pod pokryciem zakłóca cyrkulację powietrza i osłabia siłę działania wiatru, dzięki czemu podczas wichury ewentualne straty są mniejsze. Jednak o odporności na wiatr decyduje głównie prawidłowe mocowanie pokrycia, z uwzględnieniem dodatkowej stabilizacji w newralgicznych strefach narażonych na silniejsze ssanie. To dlatego lekkie pokrycia często mają specjalne systemy mocowania i wiązań krzyżowych mające na celu właśnie ochronę przed zerwaniem. Lekkie pokrycia zamontowane zgodnie z wytycznymi producenta dobrze sobie radzą nawet z porywistym wiatrem.
  • Dachy o skomplikowanej budowie muszą mieć sztywne poszycie, bo nie da się po nich chodzić. Teoretycznie zależy to od sprawności fizycznej dekarzy, ale rzeczywiście – dachy wielopołaciowe, obfitujące w kosze, lukarny, narożniki i zagłębienia, lepiej przekryć deskowaniem. Nie tylko umożliwi ono wygodne dotarcie do wszystkich zakamarków w celu wykonania niezbędnych obróbek, ale też wzmocni konstrukcję więźby dachowej.
  •  

JAK NIE USZKODZIC BLACHODACHÓWKI ?

Pokrycia dachowe z blachy, w tym również blachodachówki, dobrze znoszą eksploatację, jakiej są poddawane na dachu. Jednak mogą zostać łatwo uszkodzone podczas transportu lub montażu, np. w trakcie remontu dachu. Aby blacha dachowa nie została uszkodzona trzeba przestrzegać kilku podstawowych zasad...

Bezpieczny transport i montaż blachodachówki

Trzeba bardzo uważać, żeby nie uszkodzić blachodachówki. Zadrapanie ostrym narzędziem albo przetarcie powłoki osłabiaja bowiem trwałość pokrycia dachowego, a przy tym nie podlega reklamacji. Przede wszystkim arkuszy nie wolno przesuwać po podłożu ani jeden po drugim, należy je przenosić pojedynczo. Jeśli są dłuższe niż 6 m, trzeba je przenosić pionowo, podtrzymując co 3 m, żeby się nie wyginały.
Podczas leżakowania poszczególne blachy nie powinny się ze sobą stykać, nie wolno też dopuścić do ich zawilgocenia, gdyż to może doprowadzić do powstania na ich powierzchni białych plam korozyjnych albo uszkodzeń powłok. Folię ochronną (jeśli arkusze są nią zabezpieczone) powinno się zdjąć zaraz po skończonym montażu, a ewentualne zanieczyszczenia usunąć, żeby później nie spowodowały żadnych zarysowań, rdzawych nalotów lub, co gorsza, perforacji.
Do cięcia arkuszy blachodachówki nie wolno używać narzędzi wytwarzających ciepło (na przykład szlifierek kątowych), bo niszczą one powłokę zewnętrzną i po pewnym czasie docięte krawędzie zaczynają korodować. Z tego samego powodu nie należy ciąć arkuszy na dachu – opiłki spadające na już ułożone pokrycie mogą wtopić się w nie i zniszczyć powłokę ochronną. Do przycinania najlepiej nadają się nożyce elektryczne z głowicą rotującą, które od razu zabezpieczają przyciętą krawędź warstwą ocynku.

Jak naprawić uszkodzoną blachę dachową?

Jeśli mimo zachowania wszelkich wymaganych środków ostrożności podczas montażu na pokryciu powstaną rysy, należy je jak najszybciej oczyścić i pomalować farbą renowacyjną. Nie warto ich zostawiać, bo mogą tam powstać skupiska rdzy, która będzie się stopniowo rozprzestrzeniała. Jeśli zniszczenia są większe, można je pomalować farbą podkładową i nawierzchniową.
Co kilka lat dach warto umyć. Wodę należy lać w kierunku od kalenicy na boki, nigdy z węża z dołu, żeby woda nie dostała się pod arkusze blachy. Powierzchni pokrycia nie należy szorować, aby jej nie porysować.

POKRYCIA DACHOWE Z BLACHY STALOWEJ

Choć blachodachówki stalowe to popularne pokrycia dachowe, wciąż pojawiają się na ich temat różne pytania. Często zastanawiamy się czy blacha stalowa nie jest gorsza niż aluminiowa, czy unikać blachodachówek w ciemnych kolorach, od czego zależy jakość blachodachówki... Spróbujmy wyjaśnić chociaż część tych wątpliwości.

Czy lepsze są duże, czy małe arkusze blachodachówki?

Część wykonawców woli arkusze mniejsze i już te o długości około 6 m chciałaby dzielić na dwa mniejsze. Inni dekarze wolą długie arkusze, nawet te 7-metrowe. Na to pytanie nie sposób więc odpowiedzieć jednoznacznie. Nie ma natomiast wątpliwości, że im dłuższe arkusze blachodachówki, tym więcej kłopotu sprawią w trakcie transportu i noszenia.

Czy blachodachówki aluminiowe są lepsze od stalowych?

Blachodachówki aluminiowe są na pewno zdecydowanie droższe niż blachodachówki stalowe. Ich dużą zaletą jest za to lepsza odporność na korozję. Blacha, z której są produkowane blachodachówki aluminiowe, powinna być jednak grubsza niż blacha stalowa, z której produkowane są blachodachówki.

Czy lepiej unikać blachodachówek w ciemnych kolorach?

Blachodachówki produkowane z dobrych surowców mają wieloletnią gwarancję na zachowanie powłoki w należytym stanie. Blachy takie mogą się w minimalny, niemal niedostrzegalny sposób odbarwić, lecz cały dach musi zachować równomierną intensywność koloru. Zatem nie trzeba obawiać się ciemnych kolorów. Warto tylko dokładnie przeczytać gwarancję i sprawdzić, czy aby na pewno obejmuje ona również kolorystykę powłok. Nie należy się ponadto bać tego, że latem ciemne pokrycie będzie się bardziej nagrzewać. Aby dach dobrze służył i był „zdrowy”, połacie muszą być przecież wentylowane, a więc temperatura pod ciemną blachą nie wzrasta nadmiernie. Ważna jest wówczas także solidne ocipelenie dachu. Dzięki niemu w gorące dni poddasze nie będzie się nagrzewać, nawet gdy wybierzemy pokrycia dachowe z blachy kolorze czarnym.

Niektóre blachodachówki tego samego modelu i koloru maja inny odcień. Dlaczego?

Różny odcień blachodachówki, to wada spowodowana najczęściej układaniem pokrycia dachowego z arkuszy pochodzących z różnych dostaw. Dlatego właśnie niektóre firmy produkują blachodachówki na indywidualne zamówienie klienta, dzięki czemu każdy arkusz dowożony do inwestora pochodzi z tej samej partii. Oczywiście są na rynku blachodachówki o tak słabej jakości powłok, że nawet w obrębie jednej partii różnią się odcieniami. Jeśli w umowie gwarancyjnej jest to uznane jako wada, można zażądać zwrotu pieniędzy.

Czy pochodzenie blachy stalowej ma znaczenie?

Do produkcji blach stalowych powlekanych potrzebny jest skomplikowany proces hutniczy. Zaczyna się w wielkim piecu, gdzie z rudy żelaza (stanowiącej około 80% wsadu), złomu (około 20%) i dodatków uzyskuje się kęsy. Te zaś są następnie walcowane do odpowiedniej grubości i szerokości, a potem cynkowane i powlekane. Bardzo duże znaczenie ma zatem wsad do pieca. Za najlepsze na świecie uważane są szwedzkie rudy z okolic Kiruny. Szwedzka stal cieszy się więc zasłużenie dobrą opinią.

Czy blachy stalowe o powłokach cynkowo-magnezowych są lepsze od ocynkowanych?

Powłoki cynkowo-magnezowe stosowane jako zabezpieczenie antykorozyjne rdzenia stalowego wprowadzone zostały do produkcji blach w ubiegłym roku. W zależności od producenta skład stopu cynkowo-magnezowego jest różny. Obecnie blachy stalowe z takimi powłokami nie są dopuszczone do stosowania na pokrycia dachowe, więc lepiej wybierać blachy z zabezpieczeniem czysto cynkowym.

Czy jakość powłoki blachodachówki zależy od tego, czy jest błyszcząca, czy matowa?

Zdecydowanie jakość powłoki nie zależy od jej wierzchniego wykończenia. Ważny jest rodzaj powłoki. Na powłokach matowych natomiast częściej niż na tych z połyskiem osadzają się mech i glony. Ale akurat problem zatrzymujących się osadów dotyczy prawie wszystkich pokryć dachowych, szczególnie po stronie północnej i w miejscach zacienionych.

KOMINY O NIETYPOWYCH KSZTAŁTACH

Komin powinien być dopasowany do dachu i elewacji. W domach stylizowanych na dworki kominy mogą być zwieńczone ozdobnym gzymsem, do domów nowoczesnych pasują raczej kominy proste, wykończone blachą, bez ozdób. My prezentujemy kominy o oryginalnych kształtach, na które trudno nie zwrócić uwagi.

Jakie kształty mogą mieć kominy?

Komin jest zawsze widoczny na szczycie domu na tle nieba czy krajobrazu, jest tym, co oprócz lukarn wystaje ponad elewację. Dlatego ważny jest materiał, z jakiego go wykonano, ważne są też jego styki z połacią dachu i sposób jego wykończenia obróbką blacharską. Duże znaczenie ma też jego zwieńczenie – może to być czapka lub nasada kominowa.
Komin jest bardzo plastyczną bryłą, którą można kształtować w zależności od formy domu. Nie musi on być prostopadłościanem. Np. kominy z pochyłymi ściankami będą sprawiać wrażenie bardziej solidnych i akcentować kierunek wertykalny. Dawniej kominy składały się z cokołu i trzonu, były zwieńczone gzymsem lub głowicą krytą ozdobnie profilowaną obróbką lub dachówkami. Czasami były też zdobione podziałami, żłobieniami lub ceramicznym licem.

POKRYCIA DACHOWE RUUKKI

Pokrycia dachowe znajdujące się w ofercie Ruukki doskonale pasują do wymarzonych domów wielu rodzin. Produkowane z wysokiej jakości stali są łatwe w utrzymaniu i wyjątkowo trwałe. Doskonale sprawdzają się w przypadku realizacji nowych obiektów jak również budynków remontowanych gdzie niezbędna jest wymiana pokrycia dachowego.


Pokrycia dachowe Ruukki dostępne są w różnorodnych powłokach: Poliester, Poliester Mat, Pural, Pural Mat, Purex i PVDF. Najchętniej wybierana przez klientów powłoka Pural Mat, charakteryzuje się wyjątkową odpornością na korozję, uszkodzenia mechaniczne, promieniowanie UV oraz wysoką plastycznością podczas obróbki.

Profile dachówkowe, trapezowe

W ofercie firmy Ruukki znajdują się modele blachy dachówkowej: Elite, Monterrey, Decorrey i Finnera oraz szereg modeli blachy trapezowej. Dzięki różnorodności kształtów i przetłoczeń, blachy mają bardzo uniwersalne zastosowanie: na dachy domów jednorodzinnych, wielorodzinnych, obiekty sakralne i użyteczności publicznej.
Model Elite to blacha dachówkowa o wyjątkowym kształcie, wybierana najczęściej przez klientów ceniących jej tradycyjny wygląd i elegancję.
Model Monterrey to najbardziej znany i popularny profil dachówkowy Ruukki. Niskie przetłoczenie fali nadaje spokojny charakter każdemu budynkowi. Dzięki takiemu dachowi każdy dom ma niepowtarzalny wygląd, dopasowany do naturalnego otoczenia i oczekiwań klienta.
Model Decorrey to uniwersalny i efektywnie zaprojektowany model dachówkowy Ruukki na pokrycie każdego dachu. Nowoczesny kształt blachy sprawia, że doskonale sprawdza się w budownictwie mieszkaniowym oraz obiektach użyteczności publicznej.
Model Finnera to blacha dachówkowa produkowana w arkuszach o stałych, niewielkich wymiarach (1190x725 mm). Dzięki temu klient praktycznie "od ręki", prosto z magazynu dostaje modułowy, wysokiej jakości dach. Kompletny pakiet zawieraja również niezbędne akcesoria gwarantujące łatwy i sprawny montaż. Finnera jest produktem odpowiednim zarówno dla prostych, dwuspadowych dachów, jak i dla bardziej skomplikowanych konstrukcji. Niewielkie wymiary elementów do minimum ograniczają straty materiału, obniżając tym samym koszty inwestycji. Dodatkowo modułowy system montażu pozwala uniknąć błędów związanych z niedokładnym pomiarem połaci – do złożenia zamówienia wystarczy znajomość całkowitej powierzchni dachu.

Blachy z oryginalnym rąbkiem stojącym

Classic – Blachy Classic to kompletne, prefabrykowane panele dachowe, mocowane za pomocą złącza zatrzaskowego. Połączenie jest szczelne, a sam montaż bardzo prosty i ekonomiczny. Dwa wzdłużne mikroprofilowania zwiększają sztywność arkusza. Classic produkowany jest z wysokiej jakości blachy stalowej, obustronnie ocynkowanej i powlekanej powłokami organicznymi.
APX – Blachy płaskie APX wykorzystują tradycyjną technologię rąbka stojącego. Dostarczane są na budowę razem z niezbędnymi do montażu maszynami. Doskonale nadają się na dachy kształtowane po łuku.

Obróbki dachowe

Do wykończenia każdego dachu oprócz blachy profilowanej niezbędne są dodatkowe akcesoria dachowe.
Obróbki dachowe to standardowe elementy produkowane najczęściej z tego samego materiału, w tej samej powłoce i kolorze, co zastosowane pokrycie dachowe. Nowoczesne metody produkcji zapewniają wysoką jakość oraz precyzję wymiarów. Dzięki temu gotowe obróbki zapewniają szybki i tani montaż, dając jednocześnie doskonały efekt estetyczny.
Pokrycie oraz ilości elementów montażowych dobierane są za pomocą specjalnego programu komputerowego, optymalizującego zużycie wszystkich materiałów na konkretnym budynku. Oferowany przez Ruukki pakiet dachowy zawiera odpowiednio wyliczoną ilość blachy profilowanej oraz wszystkie niezbędne akcesoria i elementy montażowe.
Kompletny dach składa się z czegoś więcej niż tylko pokrycia. Dach bezpieczny i funkcjonalny potrzebuje również systemu odprowadzania wody, drabinek, ław kominiarskich i barier śniegowych.

Systemy rynnowe Ruukki

Ruukki posiada w swojej ofercie system rynnowy, który jest doskonałym uzupełnieniem pokrycia dachowego. Zadaniem systemu rynnowego jest efektywne odprowadzanie wody z całej powierzchni dachu. Wszystkie elementy systemu rynnowego Ruukki produkowane są z blachy ocynkowanej o grubości 0,6 mm, powlekanej obustronnie Puralem - powłoką odznaczającą się szczególną odpornością na korozję, promieniowanie UV, a także trwałością koloru bez względu na warunki atmosferyczne. Występujące w kilku rodzajach haki rynnowe zapewniają możliwość uniwersalnego montażu w każdych warunkach, a ich konstrukcja gwarantuje wyjątkową wytrzymałość na obciążenia, zabezpieczając m.in. przed uszkodzeniem w przypadku intensywnych opadów śniegu. Łagodne zaokrąglenia elementów umożliwiają skuteczne odprowadzanie wszelkich zanieczyszczeń oraz łatwe czyszczenie systemu z liści i innych zabrudzeń. System rynnowy Ruukki dostępny jest w dwóch rozmiarach: 125/87 mm lub 150/100 mm.

Elementy bezpieczeństwa dachowego

Ruukki dostarcza również elementy bezpieczeństwa dachowego takie jak zestawy odgromowe, bariery śniegowe, ławy i stopnie kominiarskie.
Elementy te posiadają wszystkie niezbędne atesty i aprobaty do stosowania w budownictwie.
Wszystkie elementy systemu dachowego Ruukki są kompatybilnymi ze sobą produktami wysokiej jakości, potwierdzonej odpowiednimi badaniami.

DLACZEGO RYNNY METALOWE ?

Stalowe systemy rynnowe zyskują na popularności. Dostępne w szerokiej gamie kolorów i akcesoriów charakteryzują się wysoką jakością wykonania, łatwością montażu, estetyką i trwałością.

Trwałość

System rynnowy jest najbardziej eksploatowanym elementem dachu (kurz i brud spływają rynna wraz z woda opadową), dlatego też rynny i rury spustowe Ruukki produkowane są z blachy stalowej o grubości 0,6 mm, obustronnie ocynkowanej i powlekanej powłoką Puralu gr. 50. Powłoka ta skutecznie zabezpiecza elementy systemu rynnowego przed rdzą i innymi szkodliwymi czynnikami.
Testy laboratoryjne prowadzone przez Instytut Techniki Budowlanej potwierdziły, że Pural ma dużo lepszą odporność na korozję niż powłoki poliestrowe czy plastisolowe. Rynny metalowe nadają się na każdy dach, bez względu na rodzaj pokrycia - ceramiczne, cementowe, metalowe lub z gontów bitumicznych. Charakteryzuje je wysoka wytrzymałość na obciążenia (np. śniegiem i lodem) oraz odporność na czynniki atmosferyczne - w tym także na promieniowanie ultrafioletowe.
System rynnowy Ruukki dostępny jest w dwóch średnicach: 125 mm z rurą spustową 87 mm oraz 150 mm z rurą spustową 100 mm.

Kolorystyka

Systemy rynnowe Ruukki produkowane są w następujących kolorach: brązowym, czarnym, białym, ciemnozielony, czerwonym, ciemnoszarym, ceglastym i miedzianym.

Są one identyczne z paletą barw pokryć dachowych Ruukki. Tak więc system rynnowy może stanowić idealne wykończenie dachu. Tylko od inwestora zależy więc, czy preferuje rynny w kolorze pokrycia czy też odcinające się zdecydowanie od linii dachu.

Łatwy montaż

Wyliczenie niezbędnych elementów systemu rynnowego Ruukki pod konkretny dach i jego montaż można zlecić ekipie dekarskiej.
System rynnowy można także z powodzeniem montować samodzielnie, wymaga to jednak dostatecznej wiedzy technicznej i umiejętności manualnych.

Dlaczego rynny metalowe

WYKOŃCZENIE DACHU

Jesteś na etapie wykończenia dachu i wyboru rynien? Firma Galeco przygotowała nowe rozwiązania z okazji 15-letniej obecności na rynku. Wśród nowości znajduje się m.in. podusfitka z PVC, która zapobiega zawilgoceniu ocieplenia dachowego i zabezpiecza przed utratami ciepła. Warte uwagi są też narożniki regulowane w systemach rynnowych Galeco STAL i Galeco PVC. Galeco wydłuża również okres gwaranacji na swoje sztandarowe produkty.


Podsufitka Galeco Decor

Elewacja budynku, dach oraz okna stanowią wizytówkę każdego domu. Warto zatem zadbać, by poszczególne elementy stanowiły spójną estetyczną kompozycję, a także zapewniały ochronę i szczelność całej konstrukcji.
Dlatego też w marcu 2011 roku oferta Galeco została wzbogacona o kolejny produkt – podsufitkę dachową typu siding, wykonaną z PVC. System nosi handlową nazwę Galeco DECOR i wraz z systemami rynnowymi Galeco może stanowić kompletne wykończenie połaci dachowej każdego domu. Podsufitka Galeco Decor, przeznaczona do zabudowy okapu dachu na zewnątrz budynku, zapobiega zawilgoceniu ocieplenia dachowego, a dodatkowo zabezpiecza przed utratami ciepła. Co więcej, możliwość wyboru odpowiedniego koloru paneli ułatwi dopasowanie podsufitki do fasady oraz stolarki okiennej.
System podsufitki Galeco Decor to rozwiązanie proste i szybkie w montażu. Pełen asortyment rozwiązań: podsufitka pełna, podsufitka wentylowana, a także listwa montażowa typu „J” pozwala nawet samodzielnie poprawić estetykę budynku i zabezpieczyć przed zmiennymi warunkami atmosferycznymi.
Ochrona możliwa jest dzięki zastosowanemu do produkcji tworzywu - polichrolkowi winylu, który jest materiałem odpornym na uszkodzenia mechaniczne, rozciąganie, jak również korozję. Co więcej, niewielka waga poszczególnych elementów systemu Galeco Decor umożliwia montaż paneli nawet na delikatnych konstrukcjach. Z kolei odporność na wahania temperatury oraz wilgoć, jak również brak potrzeby konserwacji gwarantują niezmienny wygląd podsufitki Galeco Decor nawet po wielu latach.
Podsufitka Galeco Decor dostępna jest w czterech popularnych kolorach: złoty dąb, orzechowy, grafitowy oraz ciemnobrązowy.

Narożnik regulowany w systemie Galeco STAL

Produkt składa się z dwóch części (regulowanej i bazowej), przeciętych symetrycznie pod kątem 45˚. Obie połówki standardowo posiadają uszczelki o szerokości 70 mm  oraz kluczykowy system montażu. Wsunięcie połówki regulowanej w bazową pozawala uzyskać interesujący nas  kąt w przedziale od 100˚ do 135˚.
Narożnik regulowany możemy ręcznie dociąć, dzięki czemu pożądany kąt zwiększy się aż do 165˚. Pomiędzy obie połówki narożnika wprowadzamy specjalny klej uszczelniający, natomiast same połówki łączymy na zakładkę listkami montażowymi. Specjalnie zaprojektowane otwory umożliwiają dodatkowe zespolenie listków za pomocą nitów.

Narożnik regulowany w systemie Galeco PVC

Narożnik regulowany w systemie Galeco PVC, podobnie jak narożnik regulowany w systemie Galeco STAL, składa się wyjściowo z dwóch części - regulowanej i bazowej.
Na powierzchni części bazowej znajdują się linie oznaczające kąty rozwarcia narożnika. W celu otrzymania interesującego nas kąta docinamy ręcznie część bazową, przedział kąta w zależności od naszych potrzeb kształtuje się od 90 do 150°. Po otrzymaniu właściwego kąta rozwarcia obie połówki łączymy za pomocą kleju do PVC.
Oprócz korzyści wynikających ze skrócenia czasu montażu, zastosowanie nowego narożnika firmy Galeco generuje korzyści finansowe. Wynika to z faktu, że przy uszczelkowym połączeniu narożnika z rynną nie ma potrzeby stosowania łączników, co obniża koszt całego systemu.

Galeco LUXOCYNK

W trzecim kwartale bieżącego roku, w ofercie Galeco pojawi się nowy system – Galeco LUXOCYNK. Będzie to produkt oparty na sprawdzonych rozwiązaniach systemu Galeco STAL, wyprodukowany z najwyższej jakości stali ocynkowanej, powleczonej organiczną warstwą zabezpieczającą. Dzięki temu produkt nie będzie patynował pod wpływem warunków atmosferycznych, zapewniając trwałość i estetykę na długie lata.

Gwarancja produktowa

W związku z obchodzonym w tym roku jubileuszem powstania przedsiębiorstwa, Galeco przygotowało niespodziankę w postaci wydłużenia okresu gwaranacji na swoje sztandarowe produkty. Z początkiem maja, systemy Galeco PVC jako jedyne na rynku objęte zostają 15-letnią, a systemy Galeco STAL aż 35-letnią gwarancją.
- Wiemy z autopsji, że nasze produkty mogą z powodzeniem służyć Państwu przez długie lata – tłumaczy Dyrektor Sprzedaży i Marketingu Galeco Tomasz Piotrowski.
Firma Galeco nieustannie pracuje nad nowymi rozwiązaniami oraz stale monitoruje jakość swoich produktów, aby zapewniać zadowolenie swoim klientom.
Potwierdzeniem tego są uzyskane przez firmę wyróżnienia i nagrody: drugi z rzędu Złoty Laur Konsumenta, srebrna statuetka w konkursie Orły Polskiego Budownictwa oraz tytuł Budowlanej Firmy Roku.

Firma Galeco

Mimo jedynie 15-letniej obecności na rynku firma Galeco, dzięki zaangażowaniu i tworzeniu wraz z sugestiami i potrzebami klientów, z małej rodzinnej firmy stała się w krótkim czasie liderem we wprowadzaniu rozwiązań technicznych, które zapewniają pełną satysfakcję zarówno wykonawcom (szybki i bezproblemowy montaż) jak i użytkownikom (solidność wykonania i estetyka).

DOMY ZE STYROPIANU

W Europie Zachodniej domy ze styropianu buduje się od lat 60., do Polski technologia ta dotarła dopiero na początku lat 90. Początkowo kształtki wykorzystywano jedynie do budowy ścian. Teraz coraz częściej tę nową technologię stosuje się kompleksowo w budowie całego domu, także do stropów i dachu. 

Ściany

Budowa domu ze styropianu jest prawie tak prosta jak zabawa klockami. Najpierw zestawiamy ze sobą kształtki styropianowe. Wkładamy w nie zbrojenie, a następnie kształtki wypełniamy betonem. Styropian zastępuje deskowanie, a jednocześnie jest izolacją termiczną ściany.

Elementy do budowy ścian

Mają 1 lub 2 m długości i 25 cm wysokości. Zbudowane są z dwóch styropianowych ścianek grubości 5 cm, między którymi mieści się 15-centymetrowa warstwa betonu.
Niekiedy ścianki zewnętrzne są pogrubione o 10 cm i wtedy mają lepszą izolacyjność termiczną. Te kształtki, które mają ściankę pogrubioną o 20 cm, polecane są do domów pasywnych.
W sprzedaży są także kształtki ścienne i narożne – z jednej strony zamknięte poprzeczną ścianką. Można też kupić kształtki do narożników o kącie rozwartym oraz do budowy powierzchni krzywoliniowych.
Na bokach kształtek co 5 cm wyżłobione są pionowe rowki -  ułatwia to przycinanie. Jest to oznaczenie modułowości. Z kształtek ściennych wznosi się przede wszystkim ściany zewnętrzne. Ściany fundamentowe taniej jest wykonać z bloczków betonowych. Ze względu na swoje właściwości termoizolacyjne kształtki są natomiast polecane do budowy ścian piwnic.
Z kształtek styropianowych zazwyczaj nie wykonuje się ścian działowych. Robi się je z materiałów tradycyjnych, bo takie ściany mają lepszą izolacyjność akustyczną, co ma duże znaczenie w przypadku przegród między pomieszczeniami.

Uwaga na wentylację!

Najwięcej obaw budzi szczelność domów ze styropianu. Ponieważ styropian tylko minimalnie przepuszcza parę wodną, ściany nie oddychają. Przy niesprawnej wentylacji może się zdarzyć, że nadmiar wilgoci wykropli się na oknie, a czasem także na ościeżu zgodnie z zasadą, że wilgoć wykrapla się na najzimniejszej powierzchni. Najlepiej w każdym pomieszczeniu zrobić osobny kanał wentylacyjny, a w oknach zamontować nawiewniki. Skuteczniejszym, choć droższym rozwiązaniem jest wentylacja mechaniczna z odzyskiem ciepła, czyli z rekuperatorem.

Wykończenie

Przed położeniem tynku na zewnątrz trzeba przetrzeć ścianę gruboziarnistym papierem ściernym lub specjalną pacą działającą na tej samej zasadzie co tarka do warzyw. Polepszy to przyczepność tynku. Jest to niezbędne zwłaszcza wtedy, gdy styropian jest pożółkły. Najczęściej na styropian kładzie się tynk na siatce, ale można ścianę obmurować elewacyjną cegłą klinkierową lub licówką. Od wewnątrz zalecane jest położenie płyt gipsowo-kartonowych lub tynku gipsowego układanego na mokro.

Zalety technologii styropianowej

1. Ściany można zbudować samodzielnie – warunkiem jest dobre dostosowanie projektu do tej technologii. Można więc zaoszczędzić na robociźnie – idealne rozwiązanie dla tych, którzy mają niewiele pieniędzy, ale za to siły do pracy i trochę wolnego czasu. Elementy są lekkie, pomagać mogą więc nawet dzieci. Producenci proponują bezpłatne szkolenia, oferują kasety instruktażowe, konsultacje na budowie i instrukcje na papierze.
2. Styropianowe domy są ciepłe; ściana grubości 25 cm ma U = 0,28 W/(m2*K), a ściana grubości 35 cm – U = 0,16 W/(m2*K).
3. Technologia ta nie stwarza ograniczeń architektonicznych – ściany mogą być półokrągłe i mieć łuki.
4. Elementy styropianowe są bardzo lekkie, nie ma więc problemu z ich rozładunkiem i przenoszeniem. Zestawia się je „na sucho”, dzięki czemu na budowie jest czysto.
Domy ze styropianu